Od pokoleń uczymy się, że wzrost populacji zwiększa problem rzadkości zasobów. W jednym z raportów z 2021 roku stwierdzono, że szybko rosnąca światowa populacja konsumuje surowce naturalne w alarmującym tempie, a do 2030 roku możemy potrzebować dwóch planet. Marian Tupy i Gale Pooley, analizując ceny setek surowców na przestrzeni dwóch stuleci, dowodzą, że wraz ze wzrostem populacji zwiększyła się także dostępność zasobów. Szczególnie zauważalne było to w przypadku cen czasowych, które pokazują, ile czasu ludzie muszą poświęcić na pracę, by kupić daną rzecz. Ich badania ujawniły, że obfitość zasobów rosła szybciej niż liczba ludności, co nazwali superobfitością. Statystycznie każdy dodatkowy człowiek tworzył więcej wartości, niż konsumował. Ta zależność między wzrostem populacji a dostępnością zasobów jest sprzeczna z intuicją, ale prawdziwa. Więcej ludzi oznacza więcej pomysłów, które są testowane na rynku, prowadząc do innowacji, które przezwyciężają niedobory i podnoszą standard życia. Jednak wysoka liczba ludności nie wystarczy do utrzymania superobfitości; potrzebna jest wolność myślenia, wypowiadania się, inwestowania i handlowania. Ludzie muszą być wolni, aby tworzyć innowacje.
