Stanisław Srokowski Knihy

Autor polemizuje s tradičním pojetím románové i povídkové tvorby, experimentuje s neustálým přecházením tématu do jednotlivých žánrů, střídá poezii s prózou a dramatem. Ryba - varování před neuvědomělím násilím, jehož se lze dopustit na dětské duši. Děda - obraz války v mysli malého chlapce. Okno - jediným kontaktem dětského vypravěče ze světem se stává okno. Strach - atmosféru napětí a hrozícího nebezpečí zachycuje autor formou biblického textu. Zrození Lazara - válečné hrůzy vyjádřené fantastickými sny a obrazy. Kohoutí zápas - podobenství o situaci v poválečném Polsku. Nedovyprávěný příběh - fiktivní hra na drama, úvaha a řada dějových linií, z nichž jednou je vznik literárního díla. Nespavost - analýza osamocenosti člověka. Autor používá složité symboliky, obsah je často těžko pochopitelný, experimentuje s vyjadřovacími prostředky. Krédem jeho tvorby je přesvědčení, že každé opravdové poznání je bolestí, trápením, mukou.

Stanisław Srokowski ceniony jest głównie za ekspresyjny styl, wstrząsające opowiadania i powieści kresowe. Motywy z jego książek i wyznań złożyły się na wybitny film Wojciecha Smarzowskiego, „Wołyń”. Obecnie pisarz wrócił do poezji. I to w zaskakujący sposób. Związany z awangardą literacką XX w., jawi się w tym zbiorze, jako wysublimowany erudyta tradycyjnych wierszy klasycznych. A świat duchów? Od dzieciństwa żył w takim świecie. Kresowe dwory, zamki i pałace, bujna natura, lasy i góry, czary, gusła i zaklęcia wypełniały jego wyobraźnię zjawami, widmami i demonami. Z biegiem lat już nie fantazja przetwarzała je w koszmarne rojenia i sny, lecz brutalna rzeczywistość, z której wyłaniały się ukraińskie krwawe mordy, rzezie, zbrodnie i zagłada polskich ziem kresowych. Owe akty realnego ludobójstwa nakładały się na lęki i wizje wczesnych dziecinnych lat, tworząc w poezji ów szczególny związek sztuki z życiem, emocji ze zbrodnią, piękna z szaleństwem. Doszły do tego mity greckie, w których odnajduje poeta znakomity materiał twórczy dla analogii i metaforycznych skojarzeń, w brawurowy i fantazyjny sposób łączących głęboko ukrytą w naturze ludzkiej potrzebę przerzucania mostów ponad epokami. Ujawnia w nowym zbiorze poetyckim kod kulturowy, który każe powracać literaturze do źródeł, a kulturę, jako potężną, historyczną siłę zanurza w dramatycznej współczesności i poszukuje egzystencjalnego początku. Łączy odmienne czasy, zjawiska, legendy i postaci, rzeczy i fantasmagorie, i buduje ponadczasowe laboratorium jedności ducha. Ten śmiały i radykalny sposób widzenia zjawisk kulturowych, filozoficznych i metafizycznych otwiera ogromne możliwości interpretacyjne dla nowej mitologii świata. Z pewnością głos Srokowskiego w tej materii brzmi, jako głos porywający, nowatorski i oryginalny.

\Ślepcy idą do nieba\ to trzeci tom sagi kresowej Stanisława Srokowskiego, kontynuującej główne motywy \Ukraińskiego kochanka\ i \Zdrady. Autor kreśli znakomitą panoramę kresowych ziem z ich wielowątkową kulturą, tradycjami i tragicznymi dziejami. Losy bohaterów \Ślepców\ powiązane są zarówno z historią europejską, jak i dziejami Kresów. Fabułę wspierają wydarzenia historyczne, dokumenty, listy, relacje świadków.

Autor od lat opisuje burzliwe dzieje ziem kresowych. Otrzymujemy fascynującą opowieść, w której splatają się losy wielu bohaterów, Polaków, Ukraińców, Żydów, Niemców, Rosjan, Ormian i Karaimów. Miłośnicy Lwowa odnajdą w niej niepowtarzalny klimat przedwojennego miasta, jego życia duchowego, towarzyskich spotkań. Wielka i tragiczna miłość polskiej dziewczyny i ukraińskiego chłopca ujawnia sens ludzkiej egzystencji w poszukiwaniu prawdy w podzielonym świecie. Porywająca akcja, klarowny i piękny język, a przede wszystkim głębia psychologiczna nadają koloryt i smak autentycznym wydarzeniom. Ukraiński kochanek stawia podstawowe pytania o wartość ludzkiego życia i sens historii. To ZNAKOMITY KRESOWY EPOS, w którym odkrywamy polskie losy i naszą zagubioną pamięć.

„Najpierw banały OUN zaatakowały sąsiednie wsie. Potem przeniosły się na p�łnoc. Płonął Wołyń. A po nim Podole i Pokucie. Płonęły Kresy. Ogarniał nas przerażający strach. Widzieliśmy cały koszmar zniszczenia, degradację człowieka i natury ludzkiej.” Stanisław Srokowski Autor pozostaje wierny tematyce kresowej. Jego opowiadania ukazują bezmiar okrucieństwa, cierpienia oraz dramat ludob�jstwa. Strach rozszerza i pogłębia tę problematykę. Srokowski przenosi ją – po latach – do naszych czas�w. Oddaje klimat zbrodni, pokazuje zwyrodnienia i degenerację istoty ludzkiej wyrastające z obłędnej ideologii integralnego nacjonalizmu. Przedstawia w spos�b niemal doskonały potęgę STRACHU. Możemy go odczuć i ogarnąć zmysłem. Bez tego nie będziemy w stanie pojąć naszej epoki. Ta książka to wstrząsający epos kresowy. Kawał polskiego losu i zagubiona pamięć.

Spisek barbarzyńców to druga część planowanej przez Stanisława Srokowskiego trylogii, którą rozpoczął wydanymi w 2012 roku przez wydawnictwo Arcana Barbarzyńcami u bram. Spisek kontynuuje zderzenia konwencji - groteski i realizmu, ponownie zestawia los patriotów zaangażowanych w Solidarność Walczącą z karierami komunistów i oportunistów po '89 roku, konsekwentnie również prowadzi autor narrację w dwóch czasach - stanu wojennego i współczesnym.

Zdrada do drugi tom sagi kresowej Stanisława Srokowskiego. Dzieła pełnego dramatyzmu, w którym indywidualne losy bohaterów splatają się z wielką historią europejską, a tragiczne wątki miłosne oraz żywa narracja odsłaniają głębię ludzkich uczuć i tajemnicę człowieczego losu.Zdrada znakomicie kontynuuje główne motywy Ukraińskiego kochanka, bezlitośnie obnaża ludzką naturę, nienawiść,barbarzyństwo, pogardę i upodlenie, a także bezsens zadawania cierpień. Pełną napięcia fabułę wspierają realne wydarzenia, dokumenty, relacje świadków, a przede wszystkim szokujące obrazy dzikiego okrucieństwa, w którym pogrąża się człowiek i świat.

Inspiracją dla warstwy historycznej książki stała się legendarna organizacja podziemna w stanie wojennym i po nim: Solidarność Walcząca i jej niezłomni przywódcy, Kornel Morawiecki i Hanna Łukawska-Karniej, a także inni bohaterowie tamtych czasów. Autor posługuje się bezlitosną satyrą na współczesną Polskę, na pogrążone w mistyfikacji intelektualne elity. Pokazuje absurdy władzy, spustoszenie moralne i duchowe społeczeństwa. Powieść pełna gorzkiej ironii, w której świat realny miesza się ze światem magicznym.

Ks. Józef Tischner w „Etyce solidarności” pisze, że donos, jako forma zdrady, staje się głównym grzechem przeciwko solidarności sumień. Dlatego każdy konfident popełnia przestępstwo. „Życie wśród pisarzy, agentów i intryg” to książka dokumentalna. Opowiada o długoletnim inwigilowaniu i prześladowaniu autora przez Służbę Bezpieczeństwa i jej rozliczne siatki agenturalne. Srokowski w 1968 r. wraz młodzieżą szkolną, której był nauczycielem, wyszedł na ulice Legnicy, by protestować przeciwko komunistycznej indoktrynacji. Od tego czasu zaczęły się prześladowania pisarza. Kolejne dziesięciolecia dramatycznie odcisnęły się na jego psychice i działalności twórczej. Srokowski znakomicie splata wątki politycznych szykan z towarzyskimi intrygami, cenzorskimi blokadami i administracyjnymi ograniczeniami. Dochodzą do tego medialne ataki i środowiskowe układy. Unikalną wartością tego fascynującego dzieła są dzienniki twórcy, zderzające się z dokumentami IPN, przekazami prasowymi i donosami konfidentów. Jedna z najciekawszych i najbardziej wartościowych książek, które dokonują rozliczeń z najnowszą historią Polski. Literatura faktu, a zarazem uniwersalny i błyskotliwy epos o zmaganiach ludzkiego losu z demonami zła.

Stanisław Srokowski, ceniony za takie prozatorskie utwory jak „Ukraiński kochanek”, „Strach”, czy „Nienawiść” ( ekranizacja - „Wołyń” W. Smarzowskiego), a także za nowatorskie i piękne wiersze, w powieści „Dwie miłości licealisty” pogłębia swoje zainteresowanie odkrywczymi formami twórczej ekspresji. To oryginalna, a zarazem uniwersalna książka dla młodzieży licealnej i studentów, a także dla starszego pokolenia, które ceni sobie ironię, dowcip i satyryczne spojrzenie na rzeczywistość. Pierwsza wersja tej powieści została nagrodzona w konkursie literackim w latach 80-tych XX w. Kilku wydawców chciało ją opublikować, lecz cenzura nie pozwoliła. Dopiero po przemianach politycznych jedno z wydawnictw wypuściło na rynek kilkadziesiąt egzemplarzy, jednak oficyna szybko wycofała się z działalności edytorskiej i autor nadal nad nią pracował, zmieniając tytuł, strukturę i wyostrzając wymowę. Pisarz z wielką demaskatorską siłą atakuje obłudę, banał i kiczowatość socrealistycznej kultury. I pokazuje ją w świetle karykatury i groteski, nie oszczędzając w bezkompromisowej narracji żadnej z dworskich, ceremonialnych polskich elit. A zarazem ujawnia hart ducha i moralną determinację młodzieży szkolnej w obronie własnej godności. Ostre, ironiczne pióro pisarza nie oszczędza nikogo.