Bronisław Łagowski Pořadí knih

Każdy krok praktyczny i każdy pogląd publiczny powinny być starannie oceniane i analizowane. Aby wprowadzić więcej odpowiedzialności i rozumu do polityki, należy skupić się na opinii publicznej jako strukturze dyskusji, a nie na konsensusie czy poprawności politycznej. Opinia publiczna powinna oświecać władzę, ale nie ograniczać jej, nie narzucając rozwiązań, co pozwala na odpowiedzialne podejmowanie decyzji. Bronisław Łagowski, dzięki swojemu przenikliwemu rozumowaniu, zyskał szacunek zarówno liberałów, jak i tradycjonalistów. Nie opowiada się za konkretną doktryną, lecz reprezentuje oświecony sceptycyzm w filozofii politycznej i racjonalizm w praktyce politycznej. Jego opinie budzą krytycyzm wobec iluzji deformujących życie publiczne. Łagowski przypomina o podstawowych prawdach dotyczących życia społecznego i roli władzy, zachęcając do refleksji nad jego naukami, zanim życie wymusi ich zrozumienie. Łagowski łączy talent pisarski z przemyślaną filozofią polityczną, umiejscawiając się ponad historycznymi podziałami.

Oddajemy czytelnikowi już drugi w Bibliotece Kuźnicy tom rozważań Bronisława Łagowskiego. Były pisane w okresie od żałoby po śmierci papieża do katastrofy smoleńskiej. Autor rozprawia się z poglądami na wydarzenia, jakie zachodziły w tym okresie i wcześniej, przeciwstawia się fałszywej polityce historycznej, a przede wszystkim dąży do odnowienia tradycji realizmu politycznego w Polsce. Posługuje się nieraz pojęciami filozofii polityki, stroniąc jednak od teoretycznego żargonu. Zagraniczni pisarze polityczni w swoich wzmiankach o Polsce podkreślają nieraz polski brak poczucia rzeczywistości, rozmaicie tę wadę nazywając. Nic w tym osobliwego. Widział to Dmowski, widzieli krakowscy stańczycy, a także Aleksander Bocheński, Ksawery Pruszyński, Stanisław Stomma czy Stefan Kisielewski, żeby nie sięgać dalej, w głąb historii. Ten stereotyp jest prawdziwy, ale trzeba dodać dwa słowa, na czym polega. Najogólniej powiedziałbym, że jest to stawianie wyżej w ontologicznej hierarchii uświęconych symboli i mitów niż rzeczywistości. Bronisław Łagowski

Cieszące się popularnością i szacunkiem krytyczne rozważania prof. Bronisława Łagowskiego o polskiej rzeczywistości ostatnich lat publikowane były na łamach tygodników społeczno-kulturalnych. Pisze o historii, kulturze, moralności i narodowych mitach, o prawicy i lewicy. Jego eseje pełne są zapadających w pamięć uwag: Mówię to do ludzi serio, dla hipokrytów miałbym inną argumentację. W polityce, jak w całym życiu, pożądane jest, aby mniej doświadczeni i mniej mądrzy wierzyli w słuszność tego, co zrobili bardziej doświadczeni i mądrzejsi. Ja się tej maksymy trzymam. Sięgając do argumentacji racjonalnej i konsekwentnie logicznej, Łagowski nie unika tez przewrotnych, aby wykazać absurd banałów powielanych w debacie publicznej i odsłonić bezmyślny dyktat politycznej poprawności. Wyznaje: Nie znoszę kłamstwa, kłamstwa głupiego. Patriotyzm nie polega na przypisywaniu sobie zalet, jakich się nie posiada, siły, o jakiej się tylko marzy, lecz na udoskonalaniu kraju, aby te zalety i tę siłę zdobyć w przyszłości.