Gerrit Komrij Knihy

When Valeria, a forty-year-old Roman woman, develops an obsessive interest in keeping a secret diary, she cannot imagine that her habit will ultimately challenge the entire structure on which her life and her family's is based. For with writing comes the dangerous habit of questioning scrutiny. And from these questions, the docile, self-sacrificing woman sees herself and those about her in a disturbing new perspective: her husband, Michele, married too young to pursue his interests, in his fifties a failure, victimized by an embryonic dream; her daughter, defiant, emancipated, and strong, whom she loves, and hates in the manner of a mother approaching menopause who sees her beautiful daughter mature and take a lover; her son, Ricardo, emulating his father's failures; her employer, who falls in love with the image Valeria's new self-awareness projects; and Valeria, herself, always compliant to tradition and martyred to the demands of her family who loves her, but reflects her own indifference to her needs. In the end there is no escape and little comfort. The diary will be burned, for after all, even if despised, the chains of circumstance are binding. This meticulous account of a woman's mature consciousness is revealed quietly and undramatically, but with the certain force of verity. KIRKUS REVIEW

'Muziek zoekt mensen uit en vernietigt ze. Muziek boort zich in mensen en misbruikt ze. Muziek is oorlog. Dat de muziek bezit nam van een lichaam dat Wagner heette en niet van, zeg maar, de 'iuk' die ik in 1813 geweest had kunnen zijn is puur toeval. Het is de eenentwintigste eeuw geworden en ik sta op van mijn stoel, loop naar de deur van mijn kamer en laat Wagner binnen'. 'Wagner zou alleen muziek moeten zijn maar Wagner is altijd meer dan muzik alleen, het is psychologie, maatschappijkritiek, mythe, zelfaffichering, inkapseling, het is ok commentaar op muziek, en voor wie op dit moment leeft klinkt in de muziek het naleven door, de echo's van de muziek, het commentaar op het commentaar en, uiteindelijk weer, de gestruikelde maatschappijkritiek, de psychologie die de ogen werd uitgestoken, de aan de schandpaal genagelde zelfaffichering.'

Wie mocht denken dat de poëzie van de zeventiende en achttiende eeuw inmiddels een afgegraasd terrein is vergist zich. Bovendien veranderen de grazers steeds. In de catacomben wachten de priesters en de filosofen geduldig naast de vaganten en de bacchanten, klaar om door een nieuwe generatie weer geheel anders geschift en gesorteerd te worden. De middeleeuwen gingen lang voor duister door. De achttiende eeuw, zo op het plezier gericht, werd als te oppervlakkig onder het tapijt geschoven. Nog altijd is in ons beeld van de zeventiende eeuw de constructie zichtbaar die de negentiende-eeuwers ervan hebben opgetrokken. Een bloemlezer moet dat alles zoveel mogelijk vergeten. Hij dient het feit dat hij heeft schoolgegaan uit zijn geheugen te bannen, de bloemlezingen die hij kent naar Nergenshuizen, poste restante, te versturen, en de literatuurgeschiedenis te wantrouwen. Vervolgens moet hij alles gewoon opnieuw lezen.Er heeft uit tweehonderd jaar verscholen poëzie nog nooit zo'n uitgebreide en langgerekte echo weerklonken als die u thans, met De Nederlandse poëzie van de zeventiende en achttiende eeuw in 1000 en enige gedichten, in handen hebt. Het is een echo die ons tegelijkertijd iets verteld over de benauwenissen en de weidsheid van onze eigen periode.