Remco Campert Pořadí knih

In seinen nur scheinbar einfachen, jedoch auf den zweiten Blick tiefsinnigen Texten hat er seit den 1940er Jahren durch seine Prosa, die Kolumnen, kurze Romane, doch vor allem durch die Gedichte seinen festen Platz in der niederländischen Literatur. Nach dem 2009 bei Arche Literatur erschienenen und sehr positiv aufgenommenen „Jagen, Leben, Erinnern“ hören wir in dieser zweiten deutschen Lyrik-Ausgabe einen neuen Ton: Wenn Campert auch bisher Bezüge zur Aktualität herstellte, so doch nirgends in einer solch unverblümten Deutlichkeit wie in „Offene Augen“.

'Zonder roken bij mij geen poëzie. Het mag ook andersom zijn. Als poëzie een gevolg van of een aanleiding tot roken is, dan is het geen knip voor de snotterende rokersneus waard. Maar wat is poëzie?' In deze bundel onderzoekt Remco Campert zowel deze vraag als het kettingroken. Hij is de meest genereuze columnist van Nederland: trefzeker leidt hij zijn lezers naar het mooiste wat er is, en dat is veel, want Campert is een onstuimig lezer. 'Een paar dagen lang kan ik ook wel zonder, maar dan betrap ik me er toch opeens op dat ik met mijn hand in de boekenkast sta.' Uit gemakzucht citeert hij niet 'want het vereist veel speurwerk in allerhande literatuur'. Op onovertroffen lichtvoetige wijze schrijft hij over de moeizame dagelijkse perikelen nu hij ouder wordt, zijn ziekenhuisopname, zijn vrienden en blikt hij terug op zijn schrijversleven.

In Dagboek van een poes laat Remco Campert een buitengewoon oplettende poes aan het woord, die vanuit haar eigen perspectief, maar met het verteltalent en de poëtische gevoeligheid van haar schepper, over haar dagelijkse avontuurlijke bestaan vertelt.

De bejaarde en beroemde schilder Hendrik van Otterlo in deze roman van Remco Campert leidt een teruggetrokken bestaan. Twintig jaar daarvoor heeft zijn grote liefde, Cissy, hem verlaten. Sindsdien is hij niet meer in zijn atelier in Weesp geweest; het echte schilderen heeft hij eraan gegeven. Inwendig klagend brengt hij zijn dagen somberend door, alleen nog bijgestaan door een oude kunstbroeder en een halfzuster -onnadrukkelijk krijgt in hun portrettering de doorwerking van de oorlog gestalte. Het bericht van het overlijden van Cissy zet echter een verandering in gang. Hij beseft op den duur dat hij het leven terwille van de kunst aan zich voorbij heeft laten gaan. Hij heropent zijn atelier en werpt zich opnieuw op de kunst.

Wie in einem Traum geht Simon, der Schriftsteller, liebend und leidend durch das Leben. Seine Freundin Olga, die Schauspielerin, möchte, daß er sie bei ihrem umstrittenen Theaterprojekt unterstützt. Sein Verleger will umgehend einen Text von ihm zum Thema Krieg. Beim Fotografen soll er mit einem Plüschbären posieren, und auch Lana, die wunderschöne Geliebte seines besten Freundes, hat so ihre Erwartungen. Wie aber kann Simon die Zeit ausschneiden, um den Traum vom Schreiben zu realisieren und gleichzeitig zu leben? Mit ironischer Distanz und leichtfüßigem Humor erzählt uns Remco Campert in wenigen Strichen eine leise, zärtliche Geschichte: Wie in einem Traum. Und der Literaturliebhaber lernt nach „Eine Liebe in Paris“ eine weitere Perle aus dem Oevre des großen niederländischen Lyrikers und Erzählers Remco Campert kennen und erfährt im Anhang Näheres zum Dichter selbst.

Hoofdpersoon van Een liefde in Parijs is de schrijver Richard Sanders. Vlak na aankomst in Parijs heeft hij op straat een vluchtige ontmoeting met een elegante vrouw die hem wel herkent, maar van wie hij niet meer weet wie zij is. Ze noemt hem haar naam, maar ook dat helpt hem niet het juiste beeld uit zijn geheugen op te diepen. Wel ziet hij beelden voor zich die op het eerste gezicht niets te maken hebben met deze ontmoeting, zoals ze daar nu staan in het donker wordende licht op de Place du Panthéon. Terwijl Richard in Parijs is voor de presentatie van de vertaling van zijn boek De kunst van het vergeten, wordt tegelijkertijd een tentoonstelling geopend van zijn vriend Tovèr. Samen woonden zij aan het begin van hun kunstenaarschap in de Franse hoofdstad, vol van dromen en ambities. Nu blijkt dat Richard minder doorzettingsvermogen heeft gehad in de kunst, en misschien ook wel het leven, dan Tovèr. Richards dromen waren in die periode grenzeloos,maar zijn doorzettingsvermogen bleek, anders dan dat van Tovèr, begrensd te zijn.