Alessandro Pronzato Knihy

Od roku 1967, kdy vyšla poprvé, se kniha dočkala v Itálii už třiceti vydání, a přitom neztratila nic na své aktuálnosti. Co jsme to jen s evangeliem udělali? „Světlo se ztlumilo, aby příliš neoslňovalo, sůl pozbyla chuti, protože tak to vyžaduje zdravý rozum, střelný prach navlhl, Slovo bylo zneškodněno a paradoxy z evangelia ztratily svou výbušnost.“ Alessandro Pronzato stírá z evangelijních příběhů nánosy prachu a zvykovosti, s níž je většinou vnímáme, takže se nám otevírají v úplně novém světle a průraznosti. Nenechávají nás v klidu. V podání autora jsou pro nás evangelijní příběhy znovu nepohodlné, otřásají našimi stereotypy, provokují nás k reakci a ke změně smýšlení. A jestliže nás tato kniha vyburcuje k přemýšlení a touze po opravdovém životě podle evangelia, pak splnila svůj účel. Alessandro Pronzato (* 1932) je italský kněz a publicista. Teologii studoval v Casale Monferrato, na kněze byl vysvěcen v r. 1956. Místní biskup a později i sám Pavel VI. objevili jeho literární nadání a povzbudili ho, aby se věnoval také službě pera. Napsal desítky závažných i humorných knih, které jsou překládány do všech světových jazyků.

Řeholní sestra po koncilu. Kniha je určena těm, kteří se rozhodli cele obětovat svůj život Bohu. Autor chce tichým hlasem vyjádřit radost ze setkání s lidmi, kteří nepřejímají obecné normy tzv. zdravého rozumu a lidské soudnosti, ale jsou ochotni vydat se nesnadnou cestou evangelních paradoxů, otevírat se nekonečným horizontům…

Kniha obsahuje zamyšlení na každý den v roce, a to z pera autora nebo jeho oblíbených myslitelů. Ve světle evangelia si bere na paškál některé modly a nešvary dnešní doby, přičemž každý měsíc je vždy věnován jednomu nosnému tématu. „Křesťan, který nechce zůstat uvězněn v tenatech dnešní mentality, propadnout se do bažiny banality, být pohlcen chřtánem všeobecného hloupnutí,… ale chce odolávat módám a pomrkávání po vládnoucích božstvech moci, zjevu, úspěchu a peněz, potřebuje znovu nalézt potěšení v přemýšlení a znovu navázat spojení se svým svědomím, příliš často dušeným a téměř utýraným okolním kraválem. Bratři, víte, že myšlení nejen neškodí, ale naopak prospívá zdraví naší víry?“ (z předmluvy)

„Czy nie widzicie, o mędrcy (…), że Bóg uczynił oczy sów i puchaczy tak ogromne, by mogły widzieć w nocy, gdy rzeczy są tym, czym są i niczym innym”.Alessandro Pronzato wie, że zoologia to gałąź teologii, którą musimy dopiero poznać. Istnieje wiele zwierząt, które mają do opowiedzenia własne fascynujące historie.Co ma nam do przekazania osioł, na którym Jezus wjeżdżał do Jerozolimy? Co zarozumiały kogut, który ogłosił zdrady Piotra? Czy możemy się uczyć od owcy, która nie chce być stadem, od robaka, świni, bobra, węża, łososia, mrówki? Uważajmy… ewangeliczną stajnię zamieszkują także święte pawie i baranki Boże!Historie zwierząt opisane w tej książce są zabawne, oryginalne, a czasem nawet obraźliwe, ale – co ważne – nie są trywialne. Zmuszają do poważnego przemyślenia ważnych kwestii. Być może nadszedł moment odbudowy stajni Ewangelii. Działanie to wydaje się dość interesujące, a przy tym użyteczne. Chodzi o ponowne wprowadzenie posługi osła z czasu wjazdu do Jerozolimy, posługi szybko zlikwidowanej, gdyż wydawała się kłopotliwa i nie szła z duchem czasu; o powrót do wolnego śpiewu bezczelnego koguta, który zasygnalizował zdradę Piotra; o powrót do zaufania pierwotnej naturze anioła, poddanemu ostatnio niebezpiecznym operacjom inżynierii genetycznej, aż do przekłamania jego natury i uczynienia go agresywnym; o danie zdecydowanej odmowy tym, którzy naśladując starszego brata z przypowieści, domagają się koziołka, jako nagrody za ich rzekome zasługi… Potem mamy wiele innych zwierząt, które dzisiejszemu Kościołowi mogą opowiedzieć swoją sugestywną historię i udzielić lekcji.Autor czuje się ponadto w obowiązku zasygnalizować niebezpieczne pojawienie się w klerykalnym ZOO różnych gatunków zwierząt, których nie ma w Ewangelii (pawie, żółwie, papugi, krety, gadające świerszcze, warczące psy, sole itp.). Natomiast trzeba konieczne znaleźć miejsce dla bobrów, sów, mrówek i łososi. Alessandro Pronzato jest przekonany, że zoologia nie jest drugorzędną dziedziną teologii. Pokazuje to w tej oryginalnej i ironicznej, a nawet zuchwałej (w znaczeniu „niezwykłej) książeczce, która zmusza do poważnych, a przynajmniej niebanalnych myśli.

Vodiacou niťou tejto knihy je radosť videná z rôznych uhlov pohľadu, nevynímajúc ani radosť bolesti a paradoxne aj radosť tých najtrýznivejších výčitiek svedomia. Kapitoly: Môžem pokračovať ?, Radosť z každodenného objavovania dôvodov na život, Radosť z viery v jedného Boha, Radosť z modlitby, Radosť z výčitiek svedomia, Radosť z toho, že máme Matku, Radosť z vytvárania pokoja, Radosť z objavenia toho, že smiech je vážna vec, Radosť zo znovuobjavenia zmyslu pre údiv, Radosť z rozdielneho zmýšľania, Radosť z boja za spravodlivosť a z praktizovania čestnosti, Radosť dávať radosť, Radosť z hĺbky a z narodenia sa pre seba samých.

Para permitirnos intuir el Reino y la aventura y el riesgo de la Palabra, Jesús emplea un lenguaje sencillo, concreto e inmediato. De ese modo, y gracias a unas imágenes que les son familiares, sus oyentes logran percibir las realidades más difíciles de entender. Esperanza cotidiana y poesía al unísono. En un mundo en el que parece primar lo aparente, lo espectacular y lo estrepitoso, la parábola del sembrador y las que le siguen pretenden hacernos conscientes de que las realidades decisivas tienen lugar en un contexto de pequeñez, escondimiento y silencio. Se trata de atravesar la corteza y adivinar la fuerza que actúa en lo más hondo. Debilidad y fuerza de la simiente. Lo importante permanece oculto a los ojos. Las transformaciones auténticas y decisivas se producen sin que aparentemente ocurra nada, sin concesión alguna a la curiosidad. ALESSANDRO PRONZATO, sacerdote y periodista, autor de más de cien obras traducidas a infinidad de idiomas (la última: “La boca se nos llenó de risas”. Sentido del humor y fe, en esta misma colección) nos propone un mensaje fundamental: recobrar la alegría de sembrar, con la esperanza (y tal vez también con las lágrimas) de confiarse al largo plazo y la maduración lenta, sin preocuparse por obtener resultados inmediatos, sin necesidad de alardear de nuestros esfuerzos.