Bernlefův jazyk se vyznačuje střízlivostí a neúnavným zájmem o fungování lidské paměti. Jeho díla se často ponořují do hlubin lidské mysli a zkoumají, jak si pamatujeme, zapomínáme a jak se naše vzpomínky formují. Prostřednictvím své poetiky odhaluje složitost lidské existence a křehkost lidské paměti. Jeho psaní je zváno meditativním a introspektivním.
Het verhaal in dit Literaire Juweeltje verscheen eerder in 'Het verbroken zwijgen' (2002) en in 'Het begin van tranen' (2008) en gaat over een typisch Bernlef-thema: de bezoedelde herinnering. Een oude weduwnaar slijt zijn laatste dagen in een klein huisje vlakbij zee. Een jong meisje in de bus ontroert hem met haar jeugd en onbevangenheid, en hij nodigt haar bij hem thuis uit.
Die Geschichte spielt in einer kleinen Stadt in der Nähe von Boston im Winter. Maarten Klein ist Rentner und lebt dort mit seiner Frau Vera, die Kinder sind längst aus dem Haus. Seit einiger Zeit fühlt Maarten sich ständig müde, außerdem hat er Aussetzer, die er als Alterszipperlein abtut: Ein Lapsus hier, eine Verwechslung da, zunächst nichts wirklich Schlimmes, Dinge die er dennoch vor seiner Frau zu verbergen sucht. Und dann beobachtet er an sich selbst viel gravierendere Phänomene, deren er zusehends nicht mehr Herr wird: »Was steckt da drin in meinem Körper, was braut sich da zusammen?«, fragt er sich. Der literarische Coup des Autors besteht darin, die krankheitsbedingten Veränderungen aus der Innensicht des Betroffenen zu schildern und damit die Erfahrungswelt eines Alzheimerkranken lebendig werden zu lassen. »Das macht ›Hirngespinste‹, in dem die Ich-Figur nach und nach in der dritten Person Singular, er, zu sprechen beginnt, zu dem eindringlichsten Buch über Verfall, das ich kenne.« (Pieter Steinz)
De veertienjarige Lucille woont in een klein dorp, is een paar keer blijven zitten en heeft ouders die voortdurend ruziemaken. Ze snakt naar aandacht en wanneer er een nieuwe, aardige leraar op school komt, grijpt ze haar kans. Ze probeert hem te verleiden en vertelt haar vriendinnen de wildste verhalen over hen beiden – al gaat hij in werkelijkheid niet in op haar avances. Toch wordt de sfeer steeds grimmiger en beschuldigen de dorpelingen hem al snel van seksueel misbruik. Hoe kan hij zich verdedigen tegen een uit de hand gelopen leugen?Bernlef stuurde het manuscript van Een onschuldig meisje twee weken voor zijn overlijden in oktober 2012 naar de uitgeverij. Het is de allerlaatste roman die hij voltooide.
Drie korte verhalen geschreven door J. Bernlef, getiteld: - Hondendromen - Geboorte - Dubbele tong
Een man van weinig woorden wordt in Dover achtergelaten door een Engels meisje met wie hij door Europa reist. Hij zwijgt, zoals hij dat zijn hele leven gewend is geweest waardoor hij niet geïdentificeerd kan worden.
Ze waren vrienden voor het leven geweest, de schilder IJsbrand Blok en de fotograaf Dick Noordeloos, beiden oude mannen nu. Na de plotselinge dood van IJsbrand ontfermt de dochter van de schilder zich over zijn nalatenschap. Ze vindt dat Dick de aangewezen persoon is om de schilderijen van haar vader te fotograferen voor een catalogus bij een overzichtstentoonstelling.Terwijl Dick fotografeert (en zo dagenlang geconfronteerd wordt met IJsbrands verdwenen muze, zijn vrouw Nadia), begint hij langzaam te beseffen welk drama zich in het leven van zijn vriend voltrokken heeft – een drama dat zijn weerslag vond in olieverf op doek.Op slot is niet alleen een schrijnende confrontatie van de kunst met de werkelijkheid, van jeugd met ouderdom, maar ook een ontroerende roman over een gedoemde liefde. Bernlef slaagt er opnieuw in de onvolkomenheid van menselijke relaties bloot te leggen, zonder afbreuk te doen aan de waarde ervan.
Een 12-jarige Amsterdamse jongen, die de laatste maanden van de oorlog op een boerderij doorbrengt, vormt zich uit de maar half begrepen gebeurtenissen om hem heen een beeld van de oorlog en de wereld van de volwassenen.
Dnes už celosvetovo známy román J. Bernlefa patrí k najprekladanejším dielam holandskej literatúry. Výraznými „postavami“ v Stratenom synovi sú okrem „hlavného hrdinu“, ostrov, pes a papagáj. S iróniou jemu vlastnou Bernlef dokazuje, že zvieratá, vedené svojími inštinktmi a kus zeme v mori sú vnímavejšími a bystrejšími rozprávačmi a vokalizátormi ako človek, ktorého inštinkty už dávno otupili komunikačné média a pohodlie výdobytkov modernej civilizácie. Zlomyseľne a sarkasticky necháva autor svojho Noordhoeka zomrieť úbohou smrťou na zranenie, ktoré by si doma v Nizozemsku takmer ani nevšimol. V skutočnosti však Rob Noordhoek skonal na ticho a samotu. Kniha vychádza v preklade talentovanej Marty Maňákovej v novej edícii Tulipán, v ktorej chce Vydavateľstva Európa slovenským čitateľom predstaviť najpodstatnejšie prózy holandskej literatúry. Editorom a odborným garantom edície je Adam Bžoch.
Verloren zoon sluit aan bij de eerbiedwaardige traditie van de zogenaamde robinsonade: een roman in de trant van het beroemde, in 1719 verschenen boek van Daniel Defoe: Robinson Crusoe. In Defoes didactische roman staat Robinson model voor de ondernemende mens uit het tijdperk van de Verlichting. Aangespoeld op een onbewoond eiland weet hij zich als een ware 'doe-het-zelver' uitstekend te redden. Bemlefs Robinson, de toneelregisseur Rob Noordhoek, vergaat het heel anders. Hij is een typisch product van de moderne, technologische samenleving. Dat wil zeggen dat hij een meester is in het bedienen van apparaten. Maar op het verlaten eiland waar hij aanspoelt bevinden zich niets dan de resten van een beschaving. Noordhoek is aangewezen op zijn inventiviteit en komt, in tegenstelling tot Defoes held, tot de ontdekking dat hij twee linkerhanden heeft. De roman beschrijft op een lichtvoetige manier Noordhoeks onvermijdelijke ondergang. Daarnaast is de roman een exploratie van Noordhoeks verleden aan de hand van brieven die hij schrijft aan een actrice die alleen als afbeelding op het eiland aanwezig is. Vrijdag neemt in Bernlefs roman de gedaante van een Franssprekende papegaai aan. Aan het slot van het boek vallen dood en ware identiteit van de hoofdpersoon eindelijk samen.
Ze zaten samen op school, twee jongens van dertien in het Amsterdam van de jaren vijftig. Max Veldman is de onderzoeker, die dingen weet waar de meeste jongens niets van begrijpen. Hij wil de onzichtbare wereld van de wind in kaart brengen, haar vastleggen in cijfers en getallen. Zelf wil hij ook het liefst onzichtbaar worden. Max woont samen met zijn vader, die op de cacaofabriek van Blooker aan de Amstel werkt. Dat zijn moeder er na de oorlog vandoor is gegaan met een Canadees, durft hij pas later te bekennen. Wouter van Bakel heeft totaal andere dromen. Hij wil harder lopen dan de wind, de honderd meter onder de elf seconden. Ook hij leeft zo in een wereld van tijden en cijfers. Door Max leert Wouter een andere, wonderbaarlijke werkelijkheid kennen. De bijzondere, hechte vriendschap verwatert als de jongens naar de hbs gaan, en van lieverlee verliezen ze elkaar uit het oog. Pas jaren later, als Wouter revalideert van een spierziekte, ontdekt hij Max in een psychiatrische inrichting in de buurt. Dan blijkt hij de enige persoon te zijn met wie 'de onzichtbare jongen' wil praten. Maar dat er nog een grotere tragedie in Max' familie verborgen wordt gehouden, ontdekt Wouter pas als Max werkelijk onzichtbaar is geworden.
