Fawzia Koofi Knihy

As America prepares to draw down its forces in Afghanistan, this story of survival and hope from a voice of the country's most oppressed group could not be more timely. Born to the second of her father's seven wives in rural Afghanistan, Fawzia Koofi's mother―who had hoped for a son―left her to die in the sun after birth. But despite a childhood of abuse and deprivation in a notoriously sexist society, she rose above her fate to become the first female Speaker of Parliament. Along the way, she faced the murders of her father, brother, and husband, and numerous attempts on her life. Here, she shares her amazing story, punctuated by a series of poignant letters she wrote to her two daughters before each political trip―letters describing the future and freedoms she dreamed of for them and all their countrywomen. This eloquent memoir pleads for the world to recognize the politically devastating consequences if a frustrated American military relinquishes the country to the Taliban, undoing all the fragile progress of recent years.

"The nineteenth daughter of a local village leader in rural Afghanistan, Fawzia Koofi was left to die in the sun after birth by her mother. But she survived, and perseverance in the face of extreme hardship has defined her life ever since. Despite the abuse of her family, the exploitative Russian and Taliban regimes, the murders of her father, brother, and husband, and numerous attempts on her life, she rose above her fate to becoming the first Afghani woman Parliament speaker. Here, she shares her amazing story, punctuated by a series of poignant letters she wrote to her two daughters before each political trip--letters describing the future and freedoms she dreamed of for them and for all the women of Afghanistan. Today, Koofi is one of the most outspoken critics of human rights violations against Afghani women and children and uses her influence to bring global attention to the situation on the ground in Afghanistan, even as a frustrated American military considers relinquishing it to the Taliban. Her story movingly captures the political and cultural moment in Afghanistan, a country caught between the hope of progress and the bitterness of history"-- Provided by publisher

Fawzię Koofi świat poznał jako głos „niemych” afgańskich kobiet i twarz przyszłego zreformowanego Afganistanu. Niezależna, postępowa, wykształcona - przełamała wiele barier tradycyjnego muzułmańskiego społeczeństwa, w którym kobiety są całkowicie zależne od mężczyzn. Jako przedstawicielka Badachszanu, najbiedniejszego region Afganistanu, dokonała rzeczy, zdawałoby się, niemożliwej - dostała się do parlamentu. W Kabulu zaczęła się jej lokalna kariera polityczna, a wkrótce o Koofi usłyszał cały świat – wywiady z nią pojawiają się na łamach opiniotwórczych gazet, jak choćby „Washington Post”, „Globe”, „Times”, „Vanity Fair”, ponadto występuje w BBC i wielu innych mediach. Listy do moich córek to książka, w której znana polityk opisuje często śmiertelnie niebezpieczną drogę, którą musiała przejść, by sięgnąć po władzę. To także poruszające świadectwo tego, co znaczy być kobietą w Afganistanie, i relacja ze zmagań jej rodziny podczas walk między mudżahedinami a Sowietami, z wojny domowej, rządów prezydenta Rabbaniego i Ahmada Szaha Masuda, a również opis krwawych rządów talibów. To w końcu ważny dokument, który pokazuje Afgańczyków nie przez pryzmat islamskiego fundamentalizmu czy terroryzmu, lecz z perspektywy ich starożytnej kultury i lokalnych, często niezrozumiałych dla Europejczyków tradycji.

Fausia Kufi wird als Baby ausgesetzt, um unter der sengenden Sonne in einer der wildesten Berggegenden Afghanistans zu sterben. Sie ist »nur eine Tochter«. Doch sie überlebt – so wie sie unzählige andere bedrohliche Situationen überleben wird. Nichts bringt sie von ihrem Traum von Freiheit ab. Sie besucht die Schule, später die Universität. Sie heiratet einen Mann, den sie liebt, und bringt zwei Töchter zur Welt. Schließlich wagt Fausia das Unvorstellbare: Sie geht in die Politik. Doch dieses Leben verlangt Opfer. Vor jeder Reise schreibt sie ihren Töchtern einen Abschiedsbrief. Darin steht immer die Botschaft, die sich an uns alle richtet: »Verliert niemals den Mut zu träumen!«