Ich oszczędności wyparowały po kryzysie w 2008 roku lub z powodu różnych
życiowych wypadków. Zamiast przejść na zasłużoną emeryturę, żegnają się z
wygodnym życiem przedstawicieli klasy średniej, które wiedli dotąd. Sprzedają
domy, bo nie mogą ich już utrzymać, przesiadają się do kamperów, przyczep,
vanów czy pikapów i ruszają w drogę. Jeżdżą od stanu do stanu w poszukiwaniu
dorywczej pracy na kempingach, przy zbiorach owoców i warzyw, w centrach
logistycznych Amazona. Dla wielu firm to pracownicy doskonali. Są wytrwali,
odpowiedzialni, doświadczeni, bardzo zdeterminowani. Przywożą ze sobą cały
swój dobytek, zmieniając postoje przyczep w efemeryczne miasteczka robotnicze,
które pustoszeją, kiedy kończy się praca. Nigdzie nie zostają wystarczająco
długo, żeby stworzyć związek zawodowy. Niektórzy uważają ich za bezdomnych,
ale koczownicy nowej ery nie lubią tej łatki. Mówią o sobie: bezmiejscowi.
Twierdzą, że wyrwali się z niewoli czynszów, świadomie wypisali z zepsutego,
demoralizującego systemu. Wielu nauczyło się cieszyć nową wolnością. Nawiązują
przyjaźnie, dzielą się doświadczeniami, pomagają sobie nawzajem. Czas zapiąć
pasy! Dzięki Jessice Bruder możemy dołączyć do nomadów i wyruszyć na włóczęgę
po innej Ameryce.
Moje all-time nejoblíbenější knížka byla vždycky Kerouacova Na cestě. Možná jsem v minulém životě žila někde uprostřed Spojených států (absolutně nevysvětlitelně mě to táhne k Alabamě) nebo se plahočila od pobřeží k pobřeží. Zemi nomádů jsem viděla nejprve jako oceňovaný filmový snímek, teď jsem se začetla do původního knižního zpracování od fantastického nakladatelství Absynt. Jsou to takové depresivnější Toulky s Charleym, ale křehké příběhy kočovníků zklamaných americkým snem vás i přesto naprosto pohltí. „Nic za mnou, všechno přede mnou – tak už to na cestách bývá.“
Ich oszczędności wyparowały po kryzysie w 2008 roku lub z powodu różnych
życiowych wypadków. Zamiast przejść na zasłużoną emeryturę, żegnają się z
wygodnym życiem przedstawicieli klasy średniej, które wiedli dotąd. Sprzedają
domy, bo nie mogą ich już utrzymać, przesiadają się do kamperów, przyczep,
vanów czy pikapów i ruszają w drogę. Jeżdżą od stanu do stanu w poszukiwaniu
dorywczej pracy na kempingach, przy zbiorach owoców i warzyw, w centrach
logistycznych Amazona. Dla wielu firm to pracownicy doskonali. Są wytrwali,
odpowiedzialni, doświadczeni, bardzo zdeterminowani. Przywożą ze sobą cały
swój dobytek, zmieniając postoje przyczep w efemeryczne miasteczka robotnicze,
które pustoszeją, kiedy kończy się praca. Nigdzie nie zostają wystarczająco
długo, żeby stworzyć związek zawodowy. Niektórzy uważają ich za bezdomnych,
ale koczownicy nowej ery nie lubią tej łatki. Mówią o sobie: bezmiejscowi.
Twierdzą, że wyrwali się z niewoli czynszów, świadomie wypisali z zepsutego,
demoralizującego systemu. Wielu nauczyło się cieszyć nową wolnością. Nawiązują
przyjaźnie, dzielą się doświadczeniami, pomagają sobie nawzajem. Czas zapiąć
pasy! Dzięki Jessice Bruder możemy dołączyć do nomadów i wyruszyć na włóczęgę
po innej Ameryce.
