Abdelkader Benali Knihy

Een fotograaf heeft zich een plaats verworven te midden van de culturele elite in Nederland. Hij is een veelgevraagd vakman, werkzaam voor glossy tijdschriften en toonaangevende week- en maandbladen. Zijn ouders, die vijfentwintig jaar geleden toen hij nog een kleine jongen was vanuit Marokko naar Nederland emigreerden, ziet hij nauwelijks.Daarin komt verandering als hij op een dag gebeld wordt door zijn vader, die hem dringend vraagt naar huis te komen. Zijn zieke moeder wil het familiefotoalbum zien. Dat album heeft zijn vader, met wie hij een zeer moeizame verhouding heeft, niet kunnen vinden. De fotograaf realiseert zich dat hij de ziekte van zijn moeder – en haar al jarenlange stilzwijgen – kan keren. Het fotoalbum is daarbij van het grootste belang, evenals de voorzichtige confrontatie met een uiterst trieste gebeurtenis die het gezin, nu al zo'n twintig jaar geleden, voorgoed heeft ontwricht. De herbeleving van dat drama heeft verrassende gevolgen.Abdelkader Benali keert met De stem van mijn moeder terug naar zijn oorspronkelijke thema uit o.a. Bruiloft aan zee: dat van het migrantenkind tussen twee culturen.

De 14-jarige Omar woont alleen met zijn moeder. Om in hun onderhoud te voorzien past zij op twaalf babies. Omar helpt zijn moeder bij de verzorging van de babies, hij wil graag een ideale zoon zijn. De zoon heeft echter vele obstakels te overwinnen, zoals school, waar hij zich niet thuisvoelt en een buitenbeentje is. Grote afwezige is zijn vader ' De Argentijn'. Via de stripboeken van 'De avonturen van de Argentijn' uit de bibliotheek weet hij zijn honger naar informatie over deze vader te stillen en begint hij een fantastische zoektocht naar de onbekende. Deze vertelling laat met veel fantasie het leven van een vaderloze, allochtone jongen zien. De jongen met zijn dromen en verlangens en met hoe hij zijn weg zal moeten vinden in de maatschappij. Dit is de derde roman van Benali (1975). Voor 'Bruiloft aan zee', zijn eerste roman, werd hij genomineerd voor de Libris Literatuurprijs; zijn tweede roman 'De langverwachte' werd bekroond met deze prijs. - Trix Westeneng

Mehdi Ajoeb, zoon van de rijbewijsloze Driss Ajoeb en de aan thee verslaafde Malika, ziet zijn heimelijke liefde voor de hoogblonde Diana Doorn bewaarheid worden als ze zijn affectie in een hallucinerende nacht beantwoordt. Vanuit het perspectief van een kind met een bijzondere gave - dat op nieuwjaarsnacht het licht zal zien - wordt een familieverhaal verteld waarin verschillende personages in Rotterdam elkaar en zichzelf zoeken. Naast Mehdi's familie - Driss, die uit schaamte de landstreek verliet; Malika, die altijd in de weer is met haar theeglazen; Omar Omar, de langzaam aan liefdesverdriet stervende pleegvader van Driss; Ahmed en Ahmed, zijn beide bedienden; en Jassin, de neef van Malika, op wie ze heimelijk verliefd is - spelen ook de vrienden van Mehdi een prominente rol: Boedoeft, Mehdi's overbuurjongen, geniaal rapper, schrijver en duvelstoejager, die te vroeg overlijdt, en De Kaap, die zijn plaats inneemt, een huis vindt in het geloof en bergen werk verzet. De langverwachte is een fijn vertakt web van al dan niet verweesde generaties, een literaire achtbaan waarin geloof en ongeloof elkaar opvolgen als dag en nacht, de personages elkaar aanraken en weer loslaten, een lichtvoetig sprookje over trouwjurken die niet willen trouwen, een onverkoopbare slagerij die toch verkocht wordt en een pleegvader die pas kan slapen als hij vuurwerk heeft gezien boven de skyline van Rotterdam.

Een Berbergezin keert terug naar het noorden van Marokko om de bruiloft van de dochter te vieren.

Nach Tanger zog es viele Künstler Europas, eine Stadt mit engen, schmutzigen Gassen, die Einheimische und Besucher gleichermaßen prägt. Abdelkader Benali entdeckt diesen Ort im Sommer 1998 als Sprachstudent. Er hat bereits einen erfolgreichen Roman veröffentlicht und wird von einem Matisse-Bild angezogen, das die Stadt am Meer zeigt. Als in Marokko geborener Schriftsteller, der in Rotterdam aufwuchs, sucht Benali weniger seine eigene Vergangenheit, sondern die Bestätigung seiner Schreibkunst. Er öffnet seine Sinne für die verwirrenden Eindrücke Tangers und klopft an die Tür von Paul Bowles. Durch Rückblenden, Beobachtungen und Reflexionen nähert sich Benali der Stadt als Erfahrungsraum. Frühere Besucher wie Eugène Delacroix und Pierre Loti prägen den Ort. Gespräche mit einem befreundeten Maler bringen ihm Matisse näher. Das Blau des Meeres, das Licht und die koloniale Vergangenheit fängt Benali in einem faszinierenden Mosaik ein. Seine poetische Sprache, die sinnliche Bilder mit klugen Aphorismen verbindet, zieht den Leser in ihren Bann. Am Ende bleibt der Gedanke: nach Tanger! Benali beschreibt seine Erkundung als Flaneur, der sich treiben lässt und verborgene Winkel entdeckt. Seine rasante, wortschöpferische Erzählweise bietet eine komplexe Geschichte über die Begegnung zwischen Europa und Nordafrika.

Brieven van hedendaagse nederlandstalige schrijvers aan hun jonge ik.