Alexandre Koyré Knihy

Známý francouzský filosof a historik vědy ruského původu Alexandre Koyré (1892–1964) vydal své půvabné Rozhovory nad Descartem v roce 1944 v New Yorku. Na nevelkém prostoru zde analyzuje dílo významného francouzského myslitele 17. století, jemuž věnoval několik svých velkých prací a přednáškových cyklů. Koyré zde vyslovuje nejen svůj obdiv k objevitelskému géniu Reného Descarta, nýbrž ukazuje i svou neotřesitelnou víru v hodnotu lidského rozumu a hledání pravdy. Descartes představoval pro Koyrého především výzvu vůči bezbřehé skepsi a lacinému relativismu.

Francouzský fenomenolog ruského původu Alexandre Koyré (1892–1964) se zprvu zabýval logicko-matematickými problémy, později se však jeho zájem obrátil k duchovním, mysticko-filosofickým proudům, které stály u zrodu novověkého pojetí světa, k době 16. a 17. století, v níž povstala tzv. vědecká revoluce. Z tohoto jeho zájmu vzniklo několik děl, z nichž předkládané je snad nejznámější a zajistilo mu asi největší proslulost. Koyrého předností je jasné a přímé vyjadřování, které spájí s obsáhlými pramennými doklady předváděných myšlenek. To umožňuje vniknout snáze do oné pozoruhodné doby, jež zrodila náš svět. Plejáda postav, které Koyré uvádí na scénu, sahá od Kusánského přes Koperníka, Bruna, Keplera, Descarta a Henryho Mora až po Galileiho a Newtona.

Významný francouzský myslitel interpretuje ideový systém Schwenckfelda, Francka, Paracelsa a Weigela.

Traces the development of the astronomical revolution which so drastically altered man's view of the universe in the sixteenth and seventeenth centuries.

Böhme jest jednym z najbardziej tajemniczych myślicieli świata, a jego książki są, być może, najbardziej fatalnie w świecie napisane. Böhme pisał, jak mówił, mówił, jak myślał, żeby wyrazić siebie. Słowo, mowa nigdy nie stanowiły dla niego narzędzia służącego do formowania konceptów; mowa wyrażała żywe życie, tworzące się i określane w procesie wypowiadania, dlatego wszystkie składniki wypowiedzi (wypowiedzi wypowiadanej) zbiegały się i uczestniczyły w wypowiadanym: dźwięk, melodia frazy, nieuchronne jej powtórzenia, rytm zmienny i zmieniający obrazowanie, z konieczności niespójne. Mowa Böhmego jest mową poetycką i jako poezję należy ją traktować. Nie sposób przykładać do tej mowy gotowych reguł stylistycznych, on nie chce podawać czytelnikowi - słuchaczowi gotowych pojęć, niestrudzenie powtarza, że tylko w sobie samym odnaleźć możnaskładniki poznania, że nie chce „nauczać”, lecz tylko wywoływać i wyzwalać akty i nastawienia mentalne potrzebne do rozbłyśnięcia światła w duszy. Böhme uprawia – sądzimy, że niekiedy świadomie – magię słów. Przełożył i posłowiem opatrzył Krzysztof Rutkowski