Literacka manifestacja tożsamości

Niniejsze opracowanie stanowi próbę charakterystyki spuścizny piśmienniczej niemieckojęzycznych duchownych w I połowie XX wieku na tle różnych kontekstów – zarówno literackich, jak i pozaliterackich. Model narracji tożsamościowej ukazuje analizowaną twórczość między innymi poprzez charakterystykę głównych wątków tematycznych z uwzględnieniem ówcześnie panującej cenzury kościelnej oraz poprzez ukształtowanie warstwy słowno-stylistycznej poszczególnych utworów. Poglądy na literaturę odwołującą się do tradycji chrześcijańskiej nawiązują nadal jeszcze do stereotypu, według którego jest ona słaba artystycznie, przesiąknięta ideologią i natrętnie moralizatorska. Brak właściwych metod interpretacyjnych w tym zakresie i niemałe trudności w obcowaniu z utworami zakorzenionymi w przestrzeni religijnej skłaniają do postawienia pytania o wyznaczniki literackiej manifestacji tożsamości. Spojrzenie na przywołaną w monografii twórczość inaczej niż poprzez pryzmat konkurencji wobec tak zwanego humanizmu laickiego czy standardy literatury ewangelizacyjnej znacznie podniesie jej wiarygodność.