Von Borowiecky Knihy

Powieść Krzysztofa Kąkolewskiego opowiadająca dzieje słowiańskiego poety.

Adolf Nowaczyński jest dziś kojarzony przede wszystkim przez publiczność teatralną i teatrologów. Tymczasem ten prozaik, dramaturg, satyryk, poeta, eseista, krytyk i działacz polityczny, i społeczny, był także jednym z najbardziej znanych i wziętych publicystów, i felietonistów okresu międzywojennego. Jego orężem było pióro. Walczył nim dzielnie i zażarcie zawsze mając na względzie interes Polski i Polaków. Był w tym do tego stopnia nieustępliwy, że jego przeciwnicy posunęli się aż do rękoczynów. Nowaczyński został ciężko pobity i omal nie stracił oka. Autorom niniejszego wyboru jego twórczości publicystyczno-politycznej należą się szczególne podziękowania, bowiem - podobnie jak to było w przypadku Karola Stefana Frycza - przywracają zbiorowej pamięci narodu postać dla dziejów jego kultury nieobojętną. Nowaczyński jest jeszcze jednym dowodem nienawiści sąsiadów ze wschodu i z zachodu do polskości i wszystkiego, co z nią związane. Życie stracił w wyniku dwukrotnego uwięzienia przez Niemców na Pawiaku, ciężkiego śledztwa, wielokrotnego bicia i upokarzania, co w końcu załamało go psychicznie. Natomiast ze skarbnicy narodowej pamięci wyrugowała go prawie pięćdziesięcioletnia okupacja sowiecka, której kolaboranci nienawidzili i nienawidzą zresztą nadal wszelkie przejawy narodowego patriotyzmu polskiego, który celowo utożsamiają z faszyzmem, a nawet nazizmem, by go dyskredytować w oczach młodych Polaków. Tym większe uznanie dla Autorów wyboru publicystyki Adolfa Nowaczyńskiego - ludzi przecież młodych - i ich nauczycieli. Niemalże w 70. rocznicę tragicznej śmierci Nowaczyńskiego przywracają jego twórczość do życia. Tym to cenniejsze, że teksty tu przypomniane powstawały w czasach, gdy nikomu jeszcze nie krępowała ust i piór poprawność polityczna, i nie paraliżował strach przed otwartym wyrażeniem narodowego interesu polskiego. W tym sensie zebrany tu tom może być podręcznikiem rzetelnej i asertywnej publicystyki, której w czasach skundlenia elit dziennikarsko-publicystycznych tak bardzo nam brakuje.

Decyzja o abdykacji zaskoczyła większość katolików i obserwatorów życia Kościoła katolickiego, bo to wydarzenie rzadko spotykane w Jego dziejach. Ostatnia abdykacja miała miejsce pod koniec XIII wieku, ale Celestyn V był papieżem niespełna rok... Benedykt XVI swój urząd pełnił już lat prawie osiem, zważywszy jednak pontyfikat poprzednika, Jana Pawła II - zaledwie osiem. Wielu, także katolików, trwa w zdziwieniu, a wielu kryje w sercach rozczarowanie i żal. Decyzja Benedykta XVI, zgodna z prawem kanonicznym, wydaje się niezrozumiała, szczególnie gdy podane powody - niedostatek sił cielesnych i duchowych - skonfrontuje się z ostatnimi latami życia i posługi Jana Pawła II. Książka, która powstała dzięki artykułom: ks. prof. dr. hab. Tomasza Stępnia, prof. dr. hab. Adama Wielomskiego, dr Lecha Szyndlera, red. Antonia Socciego, piszących o głównych, ich zdaniem, dokonaniach tego pontyfikatu, a przede wszystkim o encyklice Spe salvi, nie odpowiada wprost na pytanie, dlaczego papież podjął decyzję o rezygnacji z urzędu. Niemniej jednak lektura tych tekstów, skonfrontowana z wiedzą o sposobie sprawowania urzędu przez wielkiego poprzednika, stanem Kościoła katolickiego i znajomością kardynalskiej jeszcze posługi następcy, papieża Franciszka, pozwalają się pochylić i zastanowić nad losem obecnym i dalszym wspólczesnego Kościoła, zidentyfikować i ocenić kierunek, w którym On zmierza, a przez to także rozważyć we własnym sumieniu powody abdykacji Benedykta. Ponadto na książkę składają się dokumenty pontyfikatu, to znaczy List apostolski Benedykta XVI motu proprio Summorum Pontificum, List Jego Świątobliwości Benedykta XVI do biskupów z okazji publikacji listu apostolskiego motu proprio Summorum Pontificum oraz Instrukcja dotycząca zastosowania Listu Apostolskiego motu proprio data Summorum Pontificum Jego Świątobliwości Benedykta PP XVI, wydana przez Papieską Komisję Ecclesia Dei. Trzecią część ksiązki stanowią rozmowy dotyczące stanu Kościoła, największych osiągnięć minionego pontyfikatu i najważniejszych zadań stojących, zdaniem rozmówców, przed papieżem Franciszkiem. Swoimi opiniami dzielą się z czytelnikami m.in. prof. Jacek Bartyzel, prof. Rafał Łętocha, prof. Adam Wielomski, dr Maciej Strutyński, Konrad Rękas i inni.

Nawet w naszej, polskiej narracji historycznej, która wprost ugina się pod ciężarem mitów służących często doraźnym celom politycznym, rzadko zdarza się taka przepaść między mniemaniem historycznym a wiedzą zbudowaną na fundamencie rzetelnych i obiektywnych badań źródłowych. Unia rosyjsko-polska, bo o niej jest przecież ta książka, jest w dziedzinie badań białą plamą, a w dziedzinie mniemania czarną dziurą. Innymi słowy przeciętny Polak nie ma o tym okresie praktycznie żadnej wiedzy, a jego przeświadczenia, wsparte na nauce historii i języka polskiego w szkole polskiej, od podstawówki począwszy, na liceach skończywszy, dają się zredukować do prostego 'be' i 'cacy', gdzie 'be' są oczywiście prymitywni Moskale, a 'cacy' walczący o wolność monolit narodu polskiego. Ten okres naszych dziejów wymaga rzetelnych badań, wolnych od typowych dla mitu i baśni uproszczeń, i pobudzania emocji. Wymaga po prostu rozumnego, metodycznego opowiedzenia od nowa. Jasne, że polityczność bieżąca temu nie sprzyja. Historia stosunków polsko-rosyjskich pełna jest krzywd, o których każda ze stron snuje odrębną opowieść. Nie ma woli nie tylko pojednania, ale - jak się wydaje wspólnej rozmowy. Narracje historyczne obu krajów, społeczeństw i narodów nie tylko prawie nie mają punktów zbieżnych, ale chwilami można odnieść wrażenie, że są tworzone przeciw sobie wzajem. Ręka wyciągnięta w geście pojednania - obojętnie: z tej czy z tamtej strony - trafia w pustkę bądź w zaciśnietą pięść. Prywatnie Polacy i Rosjanie potrafią ze sobą rozmawiać, robić interesy, nawet znaleźć wspólnego wroga i bliskich przodków. Na szczeblu politycznym dialog zmienia się w monolog. Po obu stronach do głosu dochodzą kompleksy i przeświadczenie o wyszości jednych nad drugimi. Diabeł tkwi w każdym szczególe i nawet nieistotne różnice czyni oceanami niezrozumienia, niemożliwymi do przebycia. O tym, by spróbować zrozumieć siebie, swą odmienną kulturę, niełatwą historię - nie ma mowy. Autorzy tej książki: Lech Mażewski, Dariusz Szpoper, Paulina Łazor, Wojciech Turek, Piotr Żywiecki, Piotr M. Pilarczyk, Michał Gałędek, Bronisław Sitek, Jakub J. Szczerbowski, Anna Klimaszewska, Tomasz T. Majer, Piotr Majer, Adam Wielomski, Jacek Bartyzel, Andrzej Sylwestrzak i Marcin Michalak nie tylko inicjują tak potrzebne badania nad dziejami unii polsko-rosyjskiej, ale stawiają na ich drodze milowe kroki. Warto się nad tą książką pochylić nie tylko po to, by zdobyć rzetelną wiedzę o tym, co było i pozbyć się zaśmiecających mózgi mitów, ale przede wszystkim po to, by zobaczyć polską współczesność i nas samych na progu XXI wieku. Kto wie, czy nie powinniśmy intensywniej szukać rozumu, którego nie umieli znaleźć nasi przodkowie...

Polska szkoła tomistyczna, zwłaszcza przed wojną, podejmowała w duchu tomistycznym rozważania na tematy ontologiczne, epistemologiczne, etyczne, psychologiczne, pedagogiczne, a nawet polityczne i społeczne. Staramy się przywrócić zbiorowej pamięci bogactwo polskiej myśli tomistycznej. Pierwsze w Polsce kompendium dotyczące najwybitniejszych kontynuatorów myśli Św. Tomasza z Akwinu. Biogramy, omówienia najważniejszych poglądów, recenzje i wspomnienia. W tomie I znaleźć można takie nazwiska jak: 1. Franciszek Gabryl 2. Marian Morawski 3. Stefan Pawlicki 4. Idzi Radziszewski 5. Henryk Romanowski 6. Piotr Semenenko 7. Kazimierz Wais

To kolejna, publikowana przez nas praca poświęcona dziejom unii rosyjsko- polskiej zainicjowanej w roku 1815 objęciem władzy królewskiej w Polsce przez cara Aleksandra I. Tym razem autorzy omawiają polityczne, prawne i społeczne dzieje Królestwa Polskiego rozpoczęte w noc listopadową 1830 roku a zakończone klęską na polu bitwy, czyli oblężeniem i zdobyciem Warszawy przez wojska Iwana Paskiewicza. Dzieje te, uporządkowane w pięciu częściach książkach, opisują: I. U progu przemian ustrojowych Królestwa Polskiego Lech Mażewski (Olsztyn), Ustrojowopolityczne stanowisko księcia Adama Jerzego Czartoryskiego i środowiska skupionego wokół niego przed wybuchem wojny z Rosją w 1831 r. Tomasz Matlęgiewicz (Kraków, Gdańsk), Lojaliści wobec konstytucji Królestwa Polskiego. Poglądy ks. Franciszka Ksawerego Druckiego–Lubeckiego i gen. Franciszka Ksawerego Kosseckiego na kierunki uzupełnienia ustawy konstytucyjnej z 1815r. II. Ustrój Królestwa Polskiego od nocy listopadowej 1830 r. do przegranej wojny z Rosją w 1831 r. Monika Grochocka (Olsztyn), Organizacja władzy publicznej w Królestwie Polskim od nocy listopadowej 1830?r. do powstania Rządu Narodowego w?dniu 29 stycznia 1831?r. Lech Mażewski (Olsztyn), Uchwała detronizacyjna z 25 stycznia 1831?r. Marcin Michalak (Gdańsk), Sejm o zmianach konstytucji na przełomie stycznia i lutego 1831?r. Jacek Wałdoch (Gdańsk), Pozycja ustrojowa Sejmu w 1831?r. Piotr Żywiecki (Warszawa), Rząd Narodowy. Struktura i kompetencje Michał Gałędek (Gdańsk), Rekonstrukcja zarządu wojewódzkiego i obwodowego w?latach 1830–1831 Lech Mażewski (Olsztyn), Królestwo Polskie a ziemie litewsko–ruskie. Inkorporacja czy odnowienie unii polsko–litewskiej? Marcin Michalak (Gdańsk), Działalność ustrojodawcza Sejmu na przełomie lat 1830/1831 a problem obowiązywania konstytucji Królestwa Polskiego z?1815?r. III. Ustrój Królestwa Polskiego od nocy listopadowej 1830 r. do przegranej wojny z Rosją w 1831 r. w ocenie współczesnych Tomasz Matlęgiewicz (Kraków, Gdańsk), Maurycy Mochnacki i gen. Ignacy Prądzyński o ustroju Królestwa Polskiego od nocy listopadowej 1830?r. do przegranej wojny z Rosją w 1831?r. Podobieństwa i różnice Piotr Szymaniec (Wałbrzych), Kaliszanie o ustroju Królestwa Polskiego w latach 1830–1831 Jacek Bartyzel (Toruń), Kajetan Koźmian wobec polskiej rewolucji 1830 i 1831?r. IV. Królestwo Polskie po przegranej wojnie z Rosją w 1831 r. Tomasz Majer (Olsztyn), Rząd Tymczasowy i generał–gubernator. Centralna administracja Królestwa Polskiego po klęsce w wojnie z Rosją Lech Mażewski (Olsztyn), Podstawa istnienia i sytuacja publicznoprawna Królestwa Polskiego po przegranej wojnie z Rosją w 1831?r. Artur Ławniczak (Wrocław), Uchwała detronizacyjna z 25 stycznia 1831?r. a?koniec polskiej monarchii. Kilka uwag V. Królestwo Polskie od Statutu organicznego z 26 lutego 1832 r. do nieudanej próby powstańczej z 1833 r. i wprowadzenia stanu wojennego Lech Mażewski (Olsztyn), Królestwo Polskie w obliczu prawa wewnętrznego i?prawa narodów w Statucie organicznym z 26 lutego 1832?r. Piotr Żywiecki (Warszawa), Królestwo Polskie w Statucie organicznym z?1832?r. a Wielkie Księstwo Poznańskie. Kilka uwag prawnoustrojowych Wojciech Turek (Gdańsk), Konstytucja Królestwa Polskiego z 1815?r., Statut organiczny z 1832?r. a Wielkie Księstwo Finlandzkie. Porównanie rozwiązań ustrojowych Wojciech Turek (Gdańsk), Wpływ wyprawy J. Zaliwskiego na losy Statutu organicznego z 1832?r. VI. Przemiany ustrojowe Królestwa Polskiego w latach 1830–1833 z rosyjskiej i polskiej perspektywy Lech Mażewski (Olsztyn), Rosja o ustrojowopolitycznym położeniu Królestwa Polskiego w latach 1830–1833 Lech Mażewski (Olsztyn), Królestwo Polskie 1830–1833: od państwa do rozpoczęcia procesu unifikacji z Cesarstwem Rosyjskim

Książka pt. Tomizm polskim (1946-1965) jest trzecim z serii Słownikiem filozofów, poświęconym historii tego nurtu filozoficznego w naszej ojczyźnie. Dzieje bowiem tomizmu w Polsce podzielona na cztery okresy. Pierwszy z nich obejmuje lata 1879-1918. Drugi z nich obejmuje lata 191-1945, Trzeci obejmuje lata od 1946 do 1965 roku, czyli od zakończenia II wojny światowej do zamknięcia Soboru Watykańskiego II. Został on przedstawiony w niniejszym słowniku, zawierającym szkice na temat: Stanisława Adamczyka,, Wojciecha Feliksa Bednarskiego, Józefa Marii Bocheńskiego, Piotra Chojnackiego, Kazimierza Kłósaka, Józefa Pastuszki, Jana Piwowarczyka, Pawła Siwka, Stefana Świeżawskiego, Aleksandra Usowicza.

Funkcjonowanie człowieka we wspólnocie narodu i państwa dowodzi, że rozdzielenie sfery politycznej i religijnej nie jest możliwe, a podejmowane w tym kierunku działania owocują zarówno konfliktem sumienia, jak i konfliktem politycznym; prowadzą do destrukcji w obrębie konkretnego bytu ludzkiego, jak i niszczą delikatną tkankę relacji społecznych. Człowiek jest zarówno homo religiosus, jak i homo politicus. Pozostawiając w zawieszeniu i do namysłu czytelnika rozstrzygnięcie sporu o to, czy w sposób bardziej pierwotny i zasadniczy człowiek jest polityczny, czy religijny, czy ważniejsza jest kura, czy jajko, należy przede wszystkim badać wzajemne wpływy i powiązania między tymi aspektami ludzkiej natury i ludzkiej aktywności. Szczególną uwagę zaś należy poświęcić koncepcji stosunku państwa do religii i jej wyznawców, zarazem obywateli państwa, coraz częściej bowiem społeczności wieloreligijne znajdują sie pod jedną władzą polityczną. Niniejszy zbiór tekstów wybitnych polskich politologów i religioznawców jest pomyślany jako swoisty wstęp do politologii religii, dyscypliny pionierskiej jako dziedzina religioznawstwa. O obszarach wspólnych i odrębnych, o wzajemnych wpływach, i powiązaniach, religii i polityki piszą: Jacek Bartyzel, Helena Giebień, Bogumił Grott, Olgierd Grott, Krzysztof Karczewski, Rafał Łętocha, Artur Paszko, Maciej Strutyński, Łukasz Święcicki i Adam Wielomski.

Wspomnienia członka Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej ukazują wojnę i okupację z perspektywy młodego człowieka, który jednak nie jest, na co mógłby wskazywać jego młody wiek, tylko biernym obserwatorem. Jako łącznik Szarych Szeregów i Armii Krajowej niejednokrotnie staje wobec zdarzeń, które wydają się go przerastać. schovat popis