Najważniejsza część sporu o Ordynację Zamojską miała miejsce w latach 1665-1673, stanowiąc istotny konflikt polityczny w państwie polsko-litewskim. Książka ta nie tylko opisuje tę rywalizację, ale także odpowiada na liczne pytania badawcze, co czyni ją interesującą dla szerokiego grona czytelników, nie tylko profesjonalnych historyków. Konflikt wybuchł po śmierci Jana Sobiepana Zamoyskiego, który zmarł bezpotomnie 7 kwietnia 1665 r. O spadek po III Ordynacie ubiegało się osiem osób, przy czym zgodnie z ostatnią wolą zmarłego prawo do dziedziczenia miała boczna linia Zamoyskich, co nie było uznawane przez inne strony sporu. Rywalizacja ta była kluczowym tematem obrad sejmów i sejmików, a strony konfliktu nie wahały się sięgnąć po przemoc. Spór miał wpływ na wiele wydarzeń, w tym na przebieg sejmu elekcyjnego w 1669 r., a także na rywalizację stronnictwa królewskiego z malkontentami za panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Angażował całe aktywne politycznie społeczeństwo I Rzeczypospolitej, stwarzając zagrożenie dla jedności politycznej oraz suwerenności państwa, a także przyczyniając się do jego politycznej niewydolności, co ostatecznie doprowadziło do upadku Rzeczypospolitej.
