Odetchnij deszczowym powietrzem Asyżu, posmakuj lodowatej sangrii w upalne
popołudnie na Majorce, posłuchaj fado w oddalonej od tłumów turystów dzielnicy
Lizbony i tureckiego kazania w małym meczecie na końcu Złotego Rogu, poczuj
smak świeżej bruschetty w niezwykłym miasteczku Bagnoregio i poranną rosę na
stopach u podnóża Góry św. Anny. Wyrusz do miejsc niezwykłych. Zabierze Cię
tam autor, którego barwne opowieści pozwolą Ci przenieść się w czasie i
przestrzeni. Czasem się wzruszysz, czasem zaśmiejesz do łez, spostrzegając
nagle, że i Ty stajesz się uczestnikiem historii, które opowiada Piotr
Bielenin.
Św. Maksymilian znany jest jako męczennik, działacz, misjonarz, duszpasterz i
ojciec duchowny dla swoich braci oraz dla tysięcy odbiorców wydawanych przez
niego czasopism. Jednak, jak słusznie zauważył francuski teolog, dominikanin,
o. Henri-Marie Manteau-Bonamy, o. Kolbe posiadał głęboką kulturę teologiczną.
Analiza spuścizny literackiej św. Maksymiliana pozwala widzieć w nim nie tylko
teologa, ale wręcz nieprzeciętnego teologa, u którego intelektualne poznawanie
tajemnic wiary i osobiste ich zgłębianie oraz wyjaśnianie ich innym, było
połączone z pięknem ich przeżywania. Ofiara życia św. Maksymiliana była
konsekwencją podarowanej mu przez Boga miłości. Miłości, którą poznał, którą
zrozumiał i na którą odpowiedział. Książka Piotra Bielenina ma na celu
przedstawienie osoby Jezusa Chrystusa w dorobku pisarskim św. Maksymiliana,
ale także zbadanie, w czym obraz ten jest specyficzny oraz udowodnienie, że w
kontekście całości Pism i poglądów o. Kolbego, jest on odpowiednio
wyeksponowany, zwłaszcza w odniesieniu do tego, co napisał o Maryi. Jak
ukazuje Autor, nie chodzi tutaj o chrystologię czysto spekulatywną, a raczej o
spekulatywno-mistyczną. Twierdzenia św. Maksymiliana mają więc pewien ciężar
teologiczny, ponieważ są wynikiem refleksji teologicznej, posiadają jednak
przede wszystkim wartość mistyczną, ponieważ są owocem jego intensywnego życia
wiary i intuicji duchowych. Lektura książki jest okazją do spojrzenia na
Chrystusa z perspektywy św. Maksymiliana, skorzystania z jego doświadczenia w
osobistej wędrówce do Boga oraz nauczenia się odpowiadania miłością na miłość.
Zawsze skupiony, a nie osowiały, zawsze cichy, skromny, pokorny, a przecież
nie płaszczył się przed nikim. Czasu nigdy nie tracił, zawsze coś czytał,
pisał lub modlił się klęcząco w celi. Co jeszcze o swoim przyjacielu, Wenantym
Katarzyńcu, pisał św. Maksymilian M. Kolbe? Spójrz na o. Wenantego oczami
Świętego z Auschwitz. Zobacz go takim, jakim widzieli go bracia i poznaj
historię pierwszych cudów, jakie wydarzyły się za jego wstawiennictwem.
Opowieść o Wenantym Katarzyńcu uzupełniona została listami Czcigodnego Sługi
Bożego do św. Maksymiliana.
