Wspomnienia jednego z najsłynniejszych rosyjskich strzelców wyborowych, który przypisuje sobie 324 trafienia podczas obrony Leningradu zimą 1941/1942 roku, oferują bezpośrednią relację młodego żołnierza z okresu zaciętych zmagań między Armią Czerwoną a Wehrmachtem. Przedstawiają realia służby i taktykę snajpera, a także stanowią świadectwo historyczne radzieckiego systemu totalitarnego. Jewgienij Nikołajew, służąc w jednostce NKWD, usprawiedliwia działania komunistycznej Rosji i wyraża pogardę dla wroga. Gloryfikuje radzieckiego żołnierza, który, mimo głodu i zimna, stawiał czoła przeciwnikowi ukrytemu w komfortowych okopach. Z dumą podkreśla, że rosyjski żołnierz zabijał jedynie strzałami w głowę lub serce, co świadczy o jego rycerskości. Dokument ten ukazuje obraz pola walki, życie w oblężonym Leningradzie oraz codzienność żołnierską z perspektywy wewnętrznego przedstawiciela systemu. Choć narracja opiera się na propagandowych przesłaniach, można z niej wyciągnąć wartościowe wnioski do analizy. Jewgienij Nikołajew, urodzony w 1920 roku, po wojnie pracował w gazecie i zmarł w 2002 roku.
