Boroń Aleksandra Pořadí knih

Naszym celem było wysłuchanie opowieści uchodźczyń, aby zrozumieć ich doświadczenia związane z ucieczką, traumą i obecną sytuacją. Skoncentrowaliśmy się na indywidualnych historiach, które ukazują osobiste perspektywy i domowe narracje, odchodząc od stereotypowego postrzegania uchodźców jako jednorodnej grupy. Te narracje konfrontują doświadczenia, lęki i marzenia, które często pozostają niewidoczne, a ich historie są nieznane. Stanowią one impuls do refleksji nad problemem uchodźstwa oraz naszymi wyobrażeniami, lękami i nadziejami. W trakcie wywiadów poruszyliśmy kluczowe kwestie dotyczące uchodźstwa Ukrainek do Polski, w tym ich wcześniejsze życie w Ukrainie, przeżycia związane z rosyjską agresją, decyzje o ucieczce oraz życie w Polsce. Zbadaliśmy ich sytuację mieszkaniową, zawodową, edukację dzieci oraz postrzeganie Polski i Polaków. Zastanowiliśmy się również, jak uchodźczynie odbierają doświadczenie uczestnictwa w wywiadzie. Część badawcza, zawarta w ósmym rozdziale, jest poprzedzona teoretyczną analizą składającą się z siedmiu rozdziałów.

Książka pod tytułem (Prze)trwanie pamięci w transkulturowych przestrzeniach to analiza zjawisk kulturowych należących do świata sztuki, które – jak książka, muzyka, taniec czy ceramiczne płytki – są jednocześnie elementami towarzyszącymi nam w codziennym życiu i kulturowymi reprezentacjami pamięci przeszłości. Powiązanie ich z kluczowymi pojęciami: kulturowego dziedzictwa i kulturowej tożsamości umożliwiło ich umieszczenie w perspektywie transkulturowości. Kulturowe dziedzictwo stwarza ludziom poczucie jedności i przynależności do grupy oraz pozwala lepiej zrozumieć istotę ciągłości pokoleń i historię ich pochodzenia. Oznacza również wspólną więź. Natomiast kulturowa tożsamość to poczucie „bycia na miejscu”, przynależenia i pasowania. Identyfikacja z daną kulturą jest zatem niezwykle ważnym czynnikiem wpływającym na dobrostan ludzi, ponieważ daje im poczucie przynależności i bezpieczeństwa. Jest to również refleksja nad procesami akulturacji, która w dzisiejszym świecie nie musiałaby już przyjmować charakteru konfliktu lojalności, gdyż udział w kulturze jest elementem spajającym, wyrażaniem przynależności, ale jednocześnie możliwością zamanifestowania swojej tożsamości. Dlatego tak ważna jest świadomość własnego dziedzictwa kulturowego i swojej kulturowej tożsamości (zarówno indywidualnej jak i grupowej), którą można twórczo wykorzystać do odnalezienia swojego miejsca w środowiskach pełnych kulturowych symboli, praktyk i ich znaczeń, różniących się od tych utrwalonych w nas poprzez procesy wychowania, socjalizacji czy akulturacji. Sztuka będąca płaszczyzną ludzkiego działania i kreatywności rozumiana jest tutaj jako przestrzeń dla międzypokoleniowego dialogu, transmisji idei, współistnienia i trwania przeszłości. Jest ona swego rodzaju koncyliacją pomiędzy starymi i nowymi wartościami, co umożliwia jednostkom i grupom adaptację do zmian. Transkulturowość natomiast jest przestrzenią, w której widoczne są doświadczenia wielo- i międzykulturowości, co przekłada się z kolei na projekty międzykulturowej edukacji.