Polska administracja była usprawniana w trudnych warunkach, zmagając się z różnorodnymi wewnętrznymi i zewnętrznymi przeciwnikami, takimi jak oporni decydenci, lobby zachowawcze, niewykwalifikowani urzędnicy oraz trudności techniczne i ekonomiczne. Od początku XX wieku istniało przekonanie o konieczności modernizacji aparatu publicznego, co doprowadziło do powołania czternastu komisji dla usprawnienia administracji w latach 1918–1956. Każda z nich została szczegółowo opisana, obejmując okoliczności powołania, podstawy prawne, składy osobowe oraz działalność. Kluczowym wynikiem analizy było wyodrębnienie aspektów związanych z zarządzaniem dokumentacją, takich jak normatywy kancelaryjno-archiwalne, instrukcje dla referentów oraz propozycje dotyczące architektury i metod pracy biurowej. Praca ukazuje również funkcjonowanie kancelarii po odzyskaniu niepodległości oraz po 1945 roku, weryfikując wdrażanie rozwiązań komisji i przedstawiając „bilans zamknięcia” biurowości. Osobny rozdział poświęcono komisjom zagranicznym z różnych krajów. Praca doktorska, będąca podstawą tej publikacji, została wyróżniona w XIV edycji konkursu im. Władysława Pobóg-Malinowskiego na „Najlepszy Debiut Historyczny Roku w zakresie historii najnowszej” w 2021 roku.
