Prezentowana praca jest jedną z nielicznych analiz pedagogicznych dotyczących polskiej rodziny w kulturze realnego socjalizmu, koncentrując się na latach 60. i 70. Badania opierają się na założeniu o trudnej sytuacji rodziny w kontekście kulturowym oraz społeczno-psychologicznym, co wpływało na jej postrzeganie i wartościowanie w świadomości społecznej oraz możliwości rozwojowo-wychowawcze. Rodzina funkcjonowała w warunkach dualizmu kulturowego, manifestującego się w konflikcie i niespójności systemu aksjonormatywnego PRL. Wyróżniono dwie warstwy: oficjalną, opartą na propagandzie i ideologii, oraz nieoficjalną, wynikającą z adaptacyjnych działań w codziennym życiu. Te warstwy różniły się zasadami, wizjami świata i językiem, co prowadziło do sytuacji trudnych psychologicznie, kryzysów oraz postaw biernych. W takim kontekście rodzina musiała pełnić swoje funkcje jako środowisko życia i wychowania. Celem badań było zdiagnozowanie społeczno-wychowawczego środowiska rodziny w prasie socjalistycznej oraz codziennym życiu, a także porównanie znaczenia rodziny, małżeństwa i ról w obu rzeczywistościach. Analizowano codzienność jako kontekst życia rodziny, dyskurs ideologiczno-propagandowy w prasie oraz funkcjonowanie rodziny w miejskiej i wiejskiej rzeczywistości.
