Niniejsza pozycja stanowi kontynuację i gruntowne pogłębienie polemiki z
ateistami rozpoczętej w pierwszej części książki 100 pytań do ateistów i ma na
zasadzie kolejnych pytań testowych pokazać, że ateista nie wie w sumie nic lub
nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie o to skąd wie cokolwiek. W zasadzie
wszystkie książki apologetyczne autora są o tym, że gdy odrzucasz Boga, to na
to miejsce wkracza totalny sceptycyzm i nic nie możesz wiedzieć. Taką linię
argumentacji przyjął autor również w niniejszej pracy, do przeczytania której
gorąco zachęcamy.
Antyreligijny racjonalizm kojarzy się większości z nas głównie z Wolterem
żyjącym jeszcze w XVIII wieku, ale myliłby się ten, kto uznałby, że to już
przeżytek. Wręcz przeciwnie. Racjonaliści są dziś coraz bardziej widoczni w
toczącej się obecnie w Polsce wojnie światopoglądowej i prezentują się w niej
jako rycerze rozumu broniący go przed zabobonami. W ich mniemaniu jest wiele
zabobonów, ale główny to przede wszystkim religia objawiona. Rozum nie tylko
powinien bronić się przed zabobonem religii objawionej, ale wręcz stanowczo
odrzucić ją i wyzwolić się spod jej opresyjnego wpływu. Jednak czy w ogóle da
się obronić takie stanowisko? Kto lub co dało racjonalistom mandat do
traktowania ich antyreligijnej perspektywy rozumu jako szczególnie
uprzywilejowanej? Okazuje się, że nikt i nic. Mamy tu do czynienia z
samozwańczym roszczeniem, które arbitralnie powołuje się jedynie na swoje
własne widzimisię. Co gorsza, wśród samych filozofów istnieje obecnie dość
ożywiony spór o to, jak w ogóle zdefiniować racjonalność i nie mamy żadnych
konkretnych ustaleń w tej sprawie. Literatura donosi aż o kilkunastu rożnych
propozycjach zdefiniowania racjonalizmu i definicje te nie są zgodne ze sobą.
Panuje impas. Niniejsza książka podejmuje apologetyczna polemikę z
antyreligijną wizją racjonalizmu.
