Książka ta analizuje filozofię polityczną Johna Deweya w kontekście kryzysu liberalizmu po I wojnie światowej. Radykalny liberalizm, reprezentowany przez Deweya, Bertranda Russella, Karla Polanyiego i Karla Mannheim, proponował wyjście z impasu myśli liberalnej poprzez odrzucenie koncepcji wolnorynkowych i nawiązanie dialogu z myślą socjalistyczną. Praca przedstawia ideologię radykalnego liberalizmu oraz stosunek lewicowych liberałów do innych ideologii, w tym liberalizmu ekonomicznego i marksizmu. Osobny rozdział poświęcony jest refleksji Deweya na temat demokracji, będącej jednym z jego najoryginalniejszych osiągnięć. Interpretacja ta podkreśla związki myśli Deweya z radykalizmem Nowej Lewicy oraz z teoretykami takimi jak C. W. Mills, Axel Honneth czy James Bohman. Drugim kluczowym obszarem rozważań jest rekonstrukcja Deweyowskiej koncepcji myślenia jako rozwiązywania problemów. Pragmatyzm sugeruje, że można znaleźć obiektywne odpowiedzi na pytania dotyczące działań w trudnych sytuacjach. "Pragmatyczne oświecenie", według Hilarego Putnama, odrzuca uniwersalizm oświecenia, ale nie rezygnuje z roszczeń do obiektywności w moralnych i politycznych rozstrzygnięciach.
