Hardt Łukasz Pořadí knih

Lata 1775-1865 obejmowały początki rozwoju państwowości USA. W ich trakcie, oprócz pomniejszych konfliktów i wojen z Indianami, Stany Zjednoczone Ameryki brały udział w czterech wojnach: wojnie o niepodległość (1775-1783), wojnie z Wielką Brytanią (1812-1815), wojnie z Meksykiem (1846-1848), wojnie secesyjnej (1861-1865). Zwłaszcza dwie z nich, wojny: o niepodległość i secesyjna, obie o charakterze bratobójczym, wpłynęły w zasadniczy sposób na powstanie i rozwój amerykańskiego prawa konfliktów zbrojnych. To właśnie wojna o niepodległość stała się przyczynkiem do powstania pierwszych regulacji prawa wojskowego, notabene całkowicie skopiowanych z brytyjskich rozwiązań prawnych, czyli Artykułów Wojny z 30 czerwca 1775 r Z kolei w trakcie wojny secesyjnej Unioniści nie tylko utrzymali i rozwinęli istniejące rozwiązania prawne, ale i jako pierwsi na świecie opublikowali nowoczesną kodyfikację prawa wojny, regulującą prawne zasady prowadzenia wojny na lądzie - tzw. Kodeks Liebera O jego istocie dla międzynarodowego (humanitarnego) prawa wojny świadczyło m. in. to, że rozwiązania w nim zawarte zostały przejęte do systemów wielu krajów europejskich, np. Francji, czy Niemiec, a następnie stanowiły podstawę uregulowań konwencji haskich. - ze Wstępu

Kompleksowe ujęcie głównych nurtów awangardy filmowej, które ukształtowały historię kina i miały zasadniczy wpływ na historię sztuki - od lat 20. XX wieku do początków XXI wieku. Znakomici znawcy i znakomite badaczki kina oraz sztuk wizualnych poruszają się w książce po rozległym terytorium: od dadaistów i surrealistów po kino-sztukę i postinternet. Najchętniej po jego obrzeżach, pisząc, czasem po raz pierwszy tak obszernie na gruncie polskim, o zapomnianych pionierkach kina Wielkiej Awangardy, wczesnej awangardzie amerykańskiej, kinie letrystycznym, sytuacjonistycznym czy queerowym, czarnym feminizmie, perspektywie postkolonialnej czy o kinie jako narzędziu krytyki obrazów kształtujących zbiorową świadomość wizualną. Celem książki jest nie tylko przyznanie należnego statusu pionierskiej twórczości kobiet, ale też spojrzenie na to, jak w historii marginalizowano ich znaczenie. Autorzy pokazują, że wypracowane na gruncie awangardy środki pozwoliły realizować prace o rewolucyjnym znaczeniu dla historii kina, sztuki i emancypacji kobiet.

Prezentowana monografia dotyczy zarządzania dziedzictwem przemysłowym zarówno jego materialnych, jak i niematerialnych aspektów. Współautorzy tomu, prezentujący takie dyscypliny naukowe jak: zarządzanie, etnologia, kulturoznawstwo czy architektura, starają się określić ramy badanego zagadnienia, wskazać na podejmowane metody, czy wreszcie przedstawić dobre praktyki. Tom składa się z dwóch rozdziałów. W pierwszym autorzy na przykładach takich jak Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku, dzielnica Speicherstadt w Hamburgu, krakowskie przestrzenie poprzemysłowe (w tym Zabłocie) czy górnośląskie kolonie robotnicze, starają się wyjaśnić w jaki sposób kultura, sztuka i przedsiębiorczość może wpływać na ożywienie dawnych terenów poprzemysłowych. W drugim z rozdziałów, autorzy w szczególności zwracają uwagę na wymiar niematerialny, mało obecny w dotychczasowych rozważaniach nad zarządzaniem dziedzictwem przemysłowym. Mamy nadzieję, że monografia przyczyni się do rozwoju teoretycznej i praktycznej refleksji nad zarządzaniem dziedzictwem przemysłowym.

Cieszy fakt, że we współczesnej Polsce, kiedy to wiele mówi się o rozwoju organizacji paramilitarnych i proobronnych, kiedy to z udziałem m.in. ludzi w nich działających ma powstać oddzielny rodzaj Sił Zbrojnych RP, znaleźć można opracowanie, które wpisuje się w toczące się dyskusje i dostarcza wiedzy teoretycznej, odwołuje się do historii oraz rozwiązań przyjmowanych w świecie. To duży walor [tej] książki i warto go docenić. [] Generalnie [] dzieło można uznać za bardzo udane. Aktualne, na wysokim poziomie merytorycznym, zawierające teksty uznanych badaczy, jaki i adeptów nauki, dla których jest to doskonała szkoła. Z tego musza wynikać pewne różnice w poziomie poszczególnych artykułów, ale to rzecz naturalna przy takiej konstrukcji pracy. [] Tom zaś winien być obowiązkową lekturą wszystkich zainteresowanych tematyką organizacji proobronnych, zarówno studentów, jak i naukowców oraz tak ostatnio nimi zafascynowanych polityków. [z recenzji prof. nadzw. dr hab. Marcina Lasonia]

Prezentowana monografia powstała w celu uporządkowania wiedzy z zakresu zarządzania dziedzictwem kulturowym. Jest ono obszarem bardzo rozległym, realizowanym w ramach działalności wielu organizacji i środowisk. Książka prezentuje różne perspektywy patrzenia na problematykę zarządzania dziedzictwem, próbując odpowiedzieć na kluczowe pytanie: jakie są główne cele tego procesu? Szerokie tło zarysowane w tomie, pozwala uchwycić charakterystyczne cechy dziedzictwa kulturowego, zarówno w jego materialnym jak i niematerialnym wymiarze, ewolucję tego pojęcia, oddaje także wielowątkowość i wielopłaszczyznowość procesu zarządzania nim. Autorzy tomu omawiają również zagadnienia związane z najważniejszymi aktami prawnymi, regulującymi kwestie związane z dziedzictwem kulturowym, poruszają problematykę rewitalizacji, charakteryzują międzynarodowe sieci ochrony i zarządzanie dziedzictwem, wskazują na współczesne formy wykorzystania dziedzictwa w działalności o charakterze kreatywnym. Ze względu na fakt, że monografia powstała z myślą o studentach zarządzania kulturą i mediami w Instytucie Kultury UJ, omówiono tu również, w formie aneksu, dziedzictwo kulturowe Krakowa.

Autorzy zebranych tu tekstów poruszają szeroko dyskutowane problemy z dziedziny metodologii i filozofii ekonomii, podejmują też analizę relacji między państwem, sferą społeczną i gospodarczą, ze szczególnym uwzględnieniem rolnictwa i rozwoju wsi. Nie zabrakło tu więc rozważań o granicach ekonomii i jej problemach jako nauki, o roli państwa w gospodarce, nierównościach społecznych, jakości rządzenia, o lasach państwowych, drobnych gospodarstwach rolnych czy o wielofunkcyjności wsi. To tylko wybrane przykłady zaczerpnięte z tej wielowątkowej książki, podążającej śladem naukowych zainteresowań prof. Jerzego Wilkina. Misja profesora uniwersytetu jest bardzo szczególna. Musi on przede wszystkim być badaczem, ale jednocześnie niezbędny jest mu talent dydaktyczny, by ze zgromadzoną wiedzą mógł trafić do uczniów. Profesor bywa też potrzebny jako organizator życia naukowego, kierujący zespołami i administrujący instytucjami badawczymi. Niemniej jego misja sięga też poza mury uczelni czy nawet szeroko rozumiany obszar nauki. Profesor uniwersytetu to także popularyzator wiedzy, doradca kształtujący poglądy społeczeństwa czy jego elit rządzących. W praktyce jednak większość naukowców dokonuje wyboru obszaru szczególnej aktywności, siłą rzeczy pozostawiając na marginesie inne. Rzadko zdarzają się kariery w pełni harmonijne, w których byłoby miejsce na wszystkie wspomniane formy aktywności w pełnym wymiarze. Obserwując dorobek 45 lat pracy zawodowej prof. Jerzego Wilkina, można uznać, że w Jego przypadku mamy do czynienia z taką właśnie, naznaczoną sukcesami, w pełni harmonijną karierą naukowca, nauczyciela, eksperta i organizatora życia naukowego. Ze wstępu prof. dr hab. Marka Bednarskiego

Monumentalna monografia duetu KwieKulik (Zofii Kulik i Przemysława Kwieka), jednego z najważniejszych fenomenów artystycznych polskiej sztuki XX wieku, jest niezwykłym dokumentem ścisłego powiązania sztuki z życiem codziennym i portretem zmagań artystów z rzeczywistością PRL. Książka powstała w wyniku kilkuletniego procesu opracowywania archiwum KwieKulik największego prywatnego archiwum gromadzącego materiały dotyczące sztuki awangardowej i kultury wizualnej PRL. Unikalne materiały źródłowe pozwalają poznać nie tylko twórczość jednych z najważniejszych artystów ostatniego półwiecza, ale i zrozumieć jej szeroki społeczno-polityczny kontekst. Główną część publikacji stanowią materiały wizualne i tekstowe dokumentujące 203 wydarzenia wyznaczające trajektorię twórczości KwieKulik od końca lat 60. do końca lat 80. Książka zaopatrzona jest również w teksty artystów oraz słowniki: pojęć używanych przez KwieKulik i tych charakterystycznych dla opisywanej epoki. Towarzyszą im eseje współczesnych autorów wyznaczające nowe perspektywy interpretacyjne dzieła KwieKulik.