Anna Dudak Knihy

Pokazuję, co czuję to uniwersalna pomoc, po którą można sięgnąć zarówno w gabinecie terapeutycznym, podczas zajęć przedszkolnych czy wczesnoszkolnych, jak i w trakcie zabawy w domu. Publikacja składa się z 26 dwustronnych kart ze zdjęciami osób wyrażających różne uczucia oraz z książeczki zawierającej kilkanaście propozycji zabaw z kartami, które można wykorzystywać na wiele sposobów, dostosowując poziom trudności poleceń do wieku i możliwości rozwojowych swoich podopiecznych. Zabawy służą przede wszystkim poznawaniu emocji, nauce ich nazywania, akceptowania, wyrażania i radzenia sobie z nimi, a także rozpoznawania uczuć innych osób. Dziecko podczas zajęć z kartami rozwija również umiejętność koncentracji, pamięć, percepcję wzrokową i spostrzegawczość. Uczy się, a jednocześnie dobrze się bawi: odgrywa różne role, mówi językiem uczuć, wymyśla niezwykłe historie i rozwiązuje zagadki. W trakcie zabaw o uczuciach bez wątpienia samo doświadczy wielu z nich. Jedno jest więc pewne emocji przy tej publikacji nie zabraknie!

Czy dzieci potrzebują książek o emocjach? Przecież każdy okazuje je tak, jak potrafi. Nie trzeba nikogo uczyć śmiać się lub płakać. Nie ma dobrych i złych emocji. Wszystkie są częścią nas. A jednak emocje są czasami od nas silniejsze i tracimy nad nimi kontrolę. Jak to się dzieje, że czujemy się przeszczęśliwi, a jednak z oczu płyną nam łzy? Jak okazywać swoją złość, nie sprawiając przykrości innym? Czy strach może budzić śmiech? Książka ta powstała, by pomóc młodym czytelnikom nazywać i rozumieć różne emocje, zarówno własne, jak i innych. Zadanie to ułatwić mają przedstawione na kolejnych stronach realistyczne fotografie, krótkie teksty oraz opracowane do nich pytania i proste polecenia. Pracując z tą publikacją, dziecko odkrywa, że wszystkie jego emocje, nawet te trudne, są niezwykle ważne. Uczy się, jak można je przeżywać, nie krzywdząc innych. Być może silne uczucia doznawane w danej sytuacji, do tej pory nienazwane i przykre, staną się dla dziecka bardziej zrozumiałe i oswojone takie, z którymi nie podejmuje się walki, ale które wita się jak bliskich: Dobrze, że jesteście! Dzień dobry, moje emocje!.

Książka jest znakomitym przykładem jakościowych badań zaangażowanych, zrealizowanych w konsekwentnie prowadzonej strategii metodologicznej, polegającej na wcześniejszym przyjęciu obecnego w nauce rozumienia podstawowej kategorii pojęciowej, jaką jest sukces. Autorki świetnie, na najwyższym poziomie profesjonalizmu, analizują współczesne koncepcje sukcesu, dostrzegając dynamiczny, procesowy charakter zachowań z nim związanych. Problematyzują fenomen współczesnego ojcostwa, zarówno na gruncie teorii jak i własnych badań prezentują nam czytelnikom, bogaty i trudny świat ojców sprawujących po rozwodzie opiekę na dzieckiem. Pokazują różne oblicza trudnego ojcostwa, pokazują jego liczne, subiektywnie nadawane znaczenia. Swoimi społecznie zaangażowanymi badaniami stwarzają innym szansę na emancypację. Pokazują, jak można sobie radzić z trudnościami, jak walczyć o ważne dla siebie wartości, jak osiągnąć sukces i jakie są jego koszty. Na rynku wydawniczym pojawia się więc książka interesująca, nowatorska, ważna, prezentująca zaangażowane badania pedagogiczne. [Z recenzji prof. dr hab. Mirosławy Nowak-Dziemianowicz]

Niniejsza publikacja wypełnia lukę poznawczą w zakresie diagnozy uczelni wyższych jako przestrzeni rozwoju człowieka zdolnego do samorealizacji, w tym do odniesienia sukcesu. Orientacja na sukces zawodowy studentów jest bez wątpienia zaniedbanym obszarem kształcenia wyższego, w tym także studentów kończących studia translatorskie. Autorka słusznie zakłada, iż orientacja na sukces jest komponentem funkcjonowania zawodowego człowieka ujmowanego z perspektywy całościowego rozwoju zawodowego. Interesujące poznawczo i uzasadnione naukowo są wnioski, jakie Autorka formułuje na podstawie analizy wyników badań własnych. Praca adresowana jest nie tylko do nauczycieli akademickich studiów translatorskich, ale także do studentów i nauczycieli kierunków humanistycznych i społecznych. Z korzyścią przeczytać ją powinni również reprezentanci nauk technicznych i matematyczno-przyrodniczych

Niniejsza praca o charakterze eksploracyjnym wychodzi naprzeciw wzrastającemu zainteresowaniu problematyką współczesnego ojcostwa, szczególnie tych ojców, którzy na skutek rozpadu rodziny w zdecydowanej większości pozbawieni praw do dziecka podejmują aktywność w celu odzyskania i utrzymania kontaktów z dzieckiem. W opracowaniu podjęto próbę charakterystyki sytuacji trudnej ojców ubiegających się o prawo do dziecka po rozwodzie, jak też oceny zależności sposobów radzenia sobie w sytuacji trudnej ze względu na posiadane przez nich zasoby osobiste. Na podkreślenie zasługuje fakt, że problematyka ta nie była dotychczas przedmiotem odrębnego szerszego opracowania naukowego. Ze względu na specyfikę grupy badawczej praca ma zatem nowatorski charakter.