Powieść ukazuje nie tylko okropności konfliktów zbrojnych od 1945 roku po
wojnę w Ukrainie, lecz także czas spokoju, podróży po świecie, tropienia
legend, nieraz bardzo ciekawych. W tych legendach również nie brakuje
lokalnych wojen i wojenek. Bohater powieści nie uczestniczy w żadnej z nich,
ale jest ich świadomy, dowiaduje się o nich z mediów, otaczają go, niepokoją,
śnią mu się po nocach. Czuje ich zapach. Rozumie, że o sielski spokój bez
rakiet, samolotów, czołgów trzeba ciągle walczyć. W przeciwnym razie pozostaje
odwieczne pytanie, w jakim celu budować nowe, w jakim celu stawiać wszystko na
jedną kartę? Takie jest motto tej książki.
Powieść obyczajowa z wątkami kryminalnymi, historycznymi i podróżami do
egzotycznych rejonów świata. Bohaterka opowieści, urodzona w niewielkim
dolnośląskim miasteczku, w dorosłym życiu przeprowadza się do Wrocławia. Z
czasem pokocha to miasto. Niestety popada w kłopoty. Poznaje człowieka, który
podaje się za biznesmena, wkrótce jednak okazuje się, że prowadzi on niejasne
interesy. Ucieka z kraju. Mafia, poszukując biznesmena, porywa jego
narzeczoną. Dalsze losy bohaterki jeszcze bardziej się komplikują. Na
szczęście pojawia się jej dawny znajomy.
Sarbiewski wierzył, że poezja rozświetlona gwiezdnymi znakami może wstrzymywać
przemijanie świata. Gwiazdy są bowiem figurami nieśmiertelności, wiekuistej
sławy, niewysłowionego piękna, niebiańskiej ojczyzny, całonocnego czuwania.
Nic więc dziwnego, że poeta często zwracał swe oczy w stronę gwiaździstych
niebios, poszukując inspiracji rozpalającej wyobraźnię i ożywiającej inwencję
językową. Gwiazdy mogą rozjaśniać złocistym blaskiem tekstowe niebo, tworzyć
konstelacje świetlistych znaczeń, wydobywać z mroku i cienia bohaterów
lirycznych, a także samego autora. I jeśli nawet ich migoczące wyraźnie
światło dociera do nas rozproszone w przekładzie, nigdy całkiem nie znika.
Wojciech Ryczek Maciej Kazimierz Sarbiewski. Jezuita, najwybitniejszy poeta
nowołaciński XVII wieku, uwieńczony laurem przez papieża Urbana VIII; teoretyk
poezji, twórca estetyki konceptu, nauczyciel gramatyki, poetyki i retoryki w
kolegiach jezuickich w Krożach i Połocku, wykładowca filozofii i teologii w
Akademii Wileńskiej, kaznodzieja królewski na dworze Władysława IV. Twórcza
imitacja antycznych mistrzów (Horacego, Wergiliusza), wytworna łacina,
alegoryczna interpretacja figur biblijnych (zwłaszcza z Pieśni nad Pieśniami),
bogactwo form retorycznych, wyraziście zarysowane obrazy poetyckie i swobodne
posługiwanie się różnymi miarami wierszowymi zyskały podziw i uznanie dla
poezji Sarbiewskiego niemal w całej ówczesnej Europie. Gwiazda liryki
sarmackiego Horacego stała się w stosunkowo krótkim czasie jedną z
najjaśniejszych na literackim niebie wczesnej nowożytności. Wojciech Ryczek.
Literaturoznawca, historyk literatury staropolskiej związany z Wydziałem
Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor dwóch monografii: Rhetorica
christiana. Teoria wymowy kościelnej Stanisława Sokołowskiego (Kraków 2011) i
Antystrofa dialektyki. Teoria retoryczna Bartłomieja Keckermanna (Toruń 2016).
Interesuje się historią i teorią retoryki (zwłaszcza tropieniem tropów i figur
retorycznych), literaturą nowołacińską XVI i XVII wieku, komparatystyką
literacką, przekładem, historią idei, antropologią i estetyką filozoficzną.
