o. Wojciech Jędrzejewski OP Knihy

Najdłużej dojrzewamy do gotowości, by samemu się zmienić… Jest to obszar najtrudniejszy – niekończąca się opowieść. �� Wydaje Ci się, że jesteś w porządku. Żyjesz przyzwoicie, robisz dobre uczynki, chodzisz do kościoła. � Uważaj, bo po przeczytaniu tej książki może się okazać, że już nigdy nie spojrzysz na siebie tak samo. Zrozumiesz, że Bóg jest całkowicie inny, niż dotąd sądziłeś. Ty jesteś całkowicie inny, niż Ci się dotąd wydawało. Przez całe życie tkwisz na ruchomych schodach, które bezlitośnie ściągają Cię w dół… � Być może będziesz musiał postawić sobie pytanie, czego właściwie chcesz i… czy w ogóle chcesz. A potem wszystko raz jeszcze przemyśleć. I wiedz, że tu nie wystarczy lekka korekta lotu. � Czas ruszyć w górę, nawet jeśli te schody jadą w dół. Czy jesteś na to gotowy?� Boga nie oszukasz. Przyjdzie w końcu taki moment, kiedy On powie: Dosyć. Teraz o Ciebie zawalczę.� Wojciech Jędrzejewski OP – kaznodzieja, publicysta, rekolekcjonista, coach. Współtwórca Dominikańskiego Ośrodka Kaznodziejskiego, prowadzi warsztaty czytania Pisma Świętego oraz koordynuje warsztaty kaznodziejskie dla kapłanów.

Znasz to uczucie, gdy budzisz się rano i nie czujesz w sobie żadnego wewnętrznego ognia, który mógłbyś nazwać pasją? Ja znam. Bywały w moim życiu całe takie miesiące, a może nawet i lata. Jeśli czujesz się wypalony i z nostalgią wspominasz czasy, gdy Twoje serce rozgrzewał żar zaangażowania... – wiedz, że ta historia nie musi się tak skończyć. A jeśli nigdy nie doświadczyłeś życia pełnego pasji – dla Ciebie też jest dobra nowina: pośrodku ludzkich dziejów pali się Ogień, do którego w każdej chwili możesz podejść, by zapalić swoją pochodnię. W czasach, kiedy coraz częściej mówi się o wypaleniu, potrzebujemy odkrywać, że „rozpalenie na nowo” (2 Tmt 1,6) jest możliwe. W każdym wymiarze życia można wstać z popiołów i strząsnąć z siebie oziębłość, która tak często hibernuje ludzkie serca.

Ta książka jest o bliskości. Głosząc rekolekcje i kazania, bardzo często poruszam ten temat. Czemu? Chyba dlatego, że mnie zawsze bliskości brakowało. Zwłaszcza w domu. I chyba właśnie dlatego w dzieciństwie i w młodości, począwszy już od pszedszkola, cały czas się zakochiwałem. Było tych miłości mnóstwo. W drugiej klasie szkoly podstawowej tak się zadłurzyłem, że uciekłem z domu i pojechałem do wybranki serca aż 40 kilometrów. Te zakochania były jakąś próbą, namiastką szukania bliskości - tej upragnionej, za którą tęskniłem. Możemy bowiem wyrzucać ze swojego serca pragnienie bliskości z Bogiem, z drugim czlowiekiem, z głębią samego siebie i szukać namiastek, które jednak nie dają zaspokojenia, nie sycą tego głodu bliskości. Możemy też wytłumić tę potrzebę całkowicie - ona jednak zawsze się odezwie.