Když Ceciliina matka skončí v důsledku zákeřné Alzheimerovy choroby v pečovatelském ústavu, rozhodne se Cecilie dát do pořádku rodný dům. Během úklidu narazí na matčiny úhledně zaznamenané seznamy všech vánočních dárků, které rodina v průběhu čtyř desetiletí nejen darovala, ale také dostala. A ke každému dárku se váže životní příběh nějakého člověka. Tyto seznamy jsou pro Cecilii určitým vodítkem pro sepsání rodinné historie od konce 19. století až po současnost…
Jedinečná kniha, která se stala v Norsku bestsellerem, je úžasnou cestou časem i obrazem jedné neobyčejné rodiny.
Die Geschichte einer ungewöhnlichen Freundschaft zwischen der jungen Journalistin Eira aus Oslo und der alten, etwas sonderbaren Rakel aus einem Fischerdorf in der Finnmark, einer sehr rauhen Gegend in der Polarregion
Nowa, porywająca powieść historyczna Cecilie Enger. W rzeczywistości końca XIX
wieku były pionierkami, ale ukrywały przed światem swoje życie prywatne.
Bertha Torgersen i Hanna Brummenas to mało znane postaci, ale historia dwóch
dziewcząt, które spotkały się w bezwzględnym świecie górniczej osady na wyspie
Karmoy i – w męskich kapeluszach i surdutach – utorowały sobie drogę do
stanowisk dotychczas niedostępnym kobietom, jest zarówno fascynująca, jak i
bolesna. Te dwie wyjątkowe kobiety, trzymały swą miłość w tajemnicy, powoli
wspinając się po szczeblach drabiny społecznej, doświadczając, po drodze
rozmaitych trudów i konsekwencji swoich decyzji. O autorce: Cecilie Enger (ur.
1963) zadebiutowała w 1994 roku powieścią Nodvendigheten [Konieczność] i od
tego czasu wydała szereg docenionych przez krytyków tytułów. Przełomem w jej
karierze stała się książka Mors gaver [Dary matki], opublikowana w roku 2013.
Autorka otrzymała za nią Nagrodę Norweskich Księgarzy (Bokhandlerprisen) oraz
nominację do Nagrody Krytyków (Kritikerprisen). Enger mieszka obecnie w
norweskim Asker. Recenzje: Cecilie Enger ma prawdziwy dar dostrzegania
szczegółów. I opisywania: zapachów, atmosfery, mody i znoszonych butów, lecz
także charakterystycznych dla czasów powieści napięć politycznych, w których
centralną sprawą była walka o pozycję kobiet i powszechne prawo do głosowania.
Ta powieść-biografia płynie niczym rzeka, z pięknymi, harmonijnymi
przejściami. W opowieści Enger jest głębia i ostrość. Autorka unika zbędnego
kwiecistego stylu, zamiast tego ukazuje swoje utalentowane i niezwykłe
bohaterki za pomocą wprawnie prowadzonych dialogów, poprzez sugestie i
udramatyzowane opisy sytuacji. […] Książka Cecilie Enger to kawał dopracowanej
pod każdym względem sztuki powieściopisarskiej. Turid Larsen, „Dagsavisen”
Intymny i bezpretensjonalny portret dwóch norweskich pionierek w dziedzinie
seksualności, przedsiębiorczości i równouprawnienia. […] Enger doskonale
wyczarowuje obraz życia wewnętrznego głównej bohaterki, Berthy Torgersen. Leif
Bull, „Dagens Naringsliv” Biała mapa to powieść o odwadze wyboru własnej
drogi, historia dwóch kobiet, które przeniknęły do branży i sprawiły, że jej
mapa wypełniła się barwami. Anne Cathrine Straume, NRK Enger pisze dobrze i
lekko. To godne pochwały, że sięgnęła po historię pierwszych na świecie kobiet
spedytorek, ukazując ją jako część dziejów Norwegii i rozdział historii kobiet
dotyczący lesbijskiej miłości. Samo to już sprawia, że warto przeczytać tę
książkę. Vigdis Moe Skarstein, „Adresseavisen” Powieść jest interesująca
dzięki opisom dwóch pionierek, które rzucają wyzwanie uprzedzeniom, konwencjom
i barierom w drobnomieszczańskim, konserwatywnym mieście Haugesund z przełomu
XIX i XX wieku. Inger Bentzrud, „Dagbladet” Takie powieści sprawiają, że
wzrasta zrozumienie dla kobiet jako historycznych wykonawczyń działań, nie zaś
pasywnych współpasażerek, a także dla faktu, że zawsze istniały różne sposoby
życia jako kobieta, również przed naszymi czasami. Ingeborg Misje Bergem,
„Vart Land” Pierwsza część powieści to piękny i poruszający obraz tego, jak
zbliża się do siebie dwoje ludzi. Ingunn Okland, „Aftenposten” Cecilie Enger
stworzyła wiarygodny portret, godną uwagi opowieść, w której wiele szczegółów
zostało wymyślonych, między innymi ze względu na brak źródeł. Powieści
historyczne to nic nowego w dziejach literatury, ale nadal potrafią się
bronić. A Cecilie Enger po raz kolejny udowadnia, że należy do
najwytrawniejszych w naszym kraju autorów tego gatunku. Jan-Erik Ostlie, „Fri
Fagbevegelse”
Ein eindrücklich erzählter Roman über zwei norwegische Frauen, die Anfang des 20. Jahrhunderts ihren ganz eigenen Weg gingen – als erste weibliche Reederinnen Seit sie denken kann, hat Bertha davon geträumt, ihre streng puritanisch geprägte Heimat im Süden Norwegens hinter sich zu lassen; ein anderes Leben zu führen als das, was von ihr erwartet wird. In der rauen Bergarbeiterstadt Karmøy ist zu Beginn des 20. Jahrhunderts der Aufbruch an jeder Straßenecke spürbar – und hier trifft Bertha auch Hanna wieder. Hanna, die so anders ist als andere Frauen und die am liebsten Männerkleidung trägt. Gemeinsam mit Hanna scheint Bertha alles möglich, der Wunsch nach Freiheit und die Sehnsucht nach der Weite des Meeres eint sie, und so machen sie schließlich als die ersten Reederinnen Europas von sich reden. Doch ihre Liebe halten die beiden Frauen zeit ihres Lebens vor der Außenwelt verborgen. In ihrem ebenso bewegenden wie schmerzhaft schönen Roman erzählt Cecilie Enger von zwei Menschen, die keine Kompromisse machten für ihr Glück – und von den langfristigen und dramatischen Auswirkungen ihrer Lebensentscheidungen.
