Andrzej Bobkowski Knihy

Trzecie wydanie, cieszących się dużym powodzeniem wśród czytelników, powojennych zapisków autora Szkiców piórkiem. Na tom składają się fragmenty dziennika pisanego we Francji w latach czterdziestych przed wyjazdem Bobkowskiego z Europy, w trakcie podróży przez Atlantyk oraz w Gwatemali w latach pięćdziesiątych. Tom zamykają poruszające notatki z 1958 roku, pisane w obliczu postępującej choroby nowotworowej.

Tak w Polsce się nie pisze - napisał o Bobkowskim Roman Zimand. Miał rację, do dziś nikt mu nie dorównał - stylem i przenikliwością. Wydanie I w tej edycji. Poprawione i uzupełnione

Szkice piórkiem. Francja 1940-1944 Andrzeja Bobkowskiego to klasyka polskiej diarystyki - porywający zapis przeżyć młodego literata, który opisuje mechanizmy wojny z perspektywy polskiego emigranta we Francji. Dzienniki te, wydane po raz pierwszy w roku 1957 przez instytut Literacki w Paryżu, przeszły do historii jako jeden z najoryginalniejszych tekstów na temat drugiej wojny światowej. Refleksje społeczne, kulturowe, literackie Bobkowskiego wybrzmiewają dziś z niezwykła aktualnością. Edycja Instytutu Literatury wzbogacona została o obszerne i wnikliwe opracowanie. Niezwykła, powstała na styku realizmu i wyobraźni opowieść Bobkowskiego jest dzięki temu bliska czytelnikowi XXI wieku.

Notatnik 1947-1960 Andrzeja Bobkowskiego kryje w sobie dziennik do tej pory częściowo nieznany. Prowadzone nieregularnie zapisy obejmują trzynaście lat życia pisarza i tym samym układają się w najdłużej prowadzony przez niego cykl notatek. Sięga on czasów paryskich Bobkowskich, opowiada o ich podróży morskiej do Ameryki Środkowej, a także o intelektualnych przygodach diarysty w Gwatemali, kończy się na okresie jego zmagań ze śmiertelną chorobą. Tekst został odczytany z rękopisu, który zdeponowano w archiwum The Polish Institute of Arts and Sciences of America w Nowym Jorku.

Szkice piórkiem. Francja 1940-1944 Andrzeja Bobkowskiego to klasyka polskiej diarystyki, ukazująca przeżycia młodego literata i mechanizmy wojny z perspektywy polskiego emigranta we Francji. Dzienniki, wydane po raz pierwszy w 1957 roku przez Instytut Literacki w Paryżu, są uznawane za jeden z najoryginalniejszych tekstów dotyczących drugiej wojny światowej. Refleksje Bobkowskiego na temat społeczeństwa, kultury i literatury zachowują niezwykłą aktualność. Edycja Instytutu Literatury wzbogacona jest o obszerne opracowanie, co czyni tę opowieść bliską współczesnemu czytelnikowi. Andrzej Bobkowski, polski pisarz i eseista, debiutował w 1935 roku. Po emigracji do Francji w 1939 roku, jego plany zawodowe pokrzyżował wybuch II wojny światowej. Zgłosił się do Wojska Polskiego, jednak nie został przyjęty. Pracował w fabryce broni, a po ewakuacji na południe Francji, jego wędrówki na rowerze stały się podstawą jego dzienników. Po klęsce Francji angażował się w pomoc dla polskich robotników i współpracował z różnymi organizacjami. W 1948 roku osiedlił się w Gwatemali, gdzie rozwijał swoje pasje. W 1957 roku ukazały się Szkice piórkiem, a Bobkowski, zmagał się z nowotworem mózgu, zmarł w 1961 roku.

Freiheit, Individualismus, Tatendrang und Pioniermut prägen die Themen von Andrzej Bobkowski (1913–1961), dessen Werke als klandestine Hauptwerke der polnischen Literatur des 20. Jahrhunderts gelten. Die gesammelten Texte des Schriftstellers, Individualisten und Fahrradenthusiasten zeigen in Erzählungen und Reiseberichten aus den 1940er Jahren den langsamen Abschied eines Emigranten von Europa. Bobkowski erlebte den Zweiten Weltkrieg in Frankreich und fand sich in der Nachkriegsrealität des Kalten Krieges nicht zurecht. In Paris arbeitet er in einer Fahrradwerkstatt und reist ins Baskenland, nach Lourdes und entlang der Côte d’Azur, bevor er mit seiner Frau über den Atlantik nach Südamerika aufbricht, mit Guatemala als unbekanntem Ziel. Dort wird er in einer Spielzeugfabrik arbeiten, sich autodidaktisch dem Bau von Modellflugzeugen widmen und ein Geschäft mit Aeromodellen eröffnen. Seine Texte zeichnen sich durch Unmittelbarkeit des Erlebens und hohe Aufmerksamkeit für Alltagsszenen aus, die den Geisteszustand des „alten“ Europas widerspiegeln. Seine ungezwungene Gelehrsamkeit und der Blick eines Reisejournalisten erinnern an einen um zwanzig Jahre verspäteten Joseph Roth. Das Gefühl der Unbehaustheit verbindet ihn mit Emigranten und Flüchtenden aller Zeiten, an die sich seine Sätze richten. Bei Bobkowski wird der Auswanderer zum Reisenden, der der Verheißung hinterherfährt.