Zgodnie z tradycją Kościoła, nie można oddzielić postępowania osoby od głoszonych przez nią prawd wiary. Erazm podkreślił, że ewangelia nie może być głoszona w sposób nieewangeliczny. Kłamstwa Marcina Lutra i jego mowy pełne nienawiści są nie do podważenia. Hartmann Grisar wykazał, że nie można ich usprawiedliwić retoryką ani polemiką, ponieważ Luter po prostu nimi żył. Grisar scharakteryzował doktrynę Lutra jako kameleonowatą, co odzwierciedlało jego wewnętrzne uczucia i teologię. Odniósł się również do nauk Lutra, takich jak „sola de” i „sola scriptura”, krytykując „sola de” jako subiektywną doktrynę oraz wskazując na niejasności związane z Pismem Świętym i egzegezą. Przypomniał również o zmianach w nauczaniu dotyczącym chrztu, nowych doktrynach eucharystycznych oraz odrzuceniu czyscca i dobrych uczynków. Erazm skomentował list od Lutra, określając go jako dzieło szaleńca, podkreślając, że Luter nie wstydzi się swoich kłamstw. Zadał pytanie, jak można powierzyć swoje dusze człowiekowi, który pozwala, aby nad nim panowała namiętność. W książce poruszane są także relacje Lutra z innymi reformatorami oraz moralność reformacji.
