Dardanele 22-23 V 1807. W cieniu wojen...

Více o knize

Kiedy historycy omawiają wojnę rosyjsko-turecką (1806-1812), często podkreślają jej związek z wojnami napoleońskimi. Choć to częściowo prawda, nie należy nadmiernie uwypuklać wpływu Francji na wybuch konfliktu. W pierwszym rozdziale autor wskazuje, że wzrost francuskich wpływów w Imperium Osmańskim, w tym zgoda Napoleona na przemieszczanie się jego wojsk przez terytoria tureckie, budził obawy Rosji i Wielkiej Brytanii o równowagę sił. Traktaty pokojowe z lat 1787-1792 jasno pokazały, że Rosja dąży do zwiększenia swoich wpływów w regionie naddunajskim, a także w Grecji i Serbii. W 1806 roku Rosja rozpoczęła wojnę bez formalnego wypowiedzenia, co miało miejsce dopiero po zajęciu księstw naddunajskich, z wyjątkiem kilku twierdz, które broniły się dzięki lokalnym osmańskim namiestnikom. Inwazja Rosji na terytorium Imperium Osmańskiego w końcu 1806 roku ilustruje skuteczność hybrydowej taktyki wojennej, która dezorientowała przeciwnika i uniemożliwiała mu szybką reakcję na agresję. Taktika ta była również stosowana przez Rosję w czasach współczesnych.