Pochwała cienia

Více o knize

Autorzy, nawiązując do myśli oświeceniowej, odkrywają fascynujący obraz pracy nad cieniem jako metaforą, która stanowi tło dla światła. Rozpoczęcie od osiemnastego wieku jest trafne, biorąc pod uwagę przesunięcia w metaforyzacji od jasnego światła prawdy do zróżnicowania stopni oświetlenia. W pismach Locke’a pojawiają się fragmenty dotyczące obiektów poznawalnych w pełnym świetle, w półcieniu oraz w mroku. Oświecenie wytyczało granice ludzkiego poznania, stawiając wątpliwości co do istnienia czystych pojęć i postulując zakotwiczenie myśli w zmysłowym doświadczeniu. W tomie szczególnie wyróżnia się Johann Georg Hamann, którego teksty, w tym list do Jakoba Krausa oraz prace Anny Żymełki-Pietrzak, stawiają pytania o wolność jednostki i krytykują Kantowskie zapędy. „Pochwała mroku” Kamilli Najdek wprowadza wątek historyczny i społeczny, podkreślając, że prawda wyłania się z ciemności. Wsparciem dla Hamanna są teksty dotyczące dialogiczności w literaturze, takie jak artykuł Sophii Doms oraz prace Anny Michalskiej i Justyny Boguckiej, które analizują metaforę cienia w psychologii oraz teorię poznania zaangażowanego.