Materiały źródłowe do działalności norweskich...

Více o knize

Norwegia od lat jest potęgą w żegludze morskiej, co wynika z jej specyficznego położenia i ukształtowania terenu. Kraj oblewany z trzech stron morzem, z ponad 21 tys. km linii brzegowej, sprzyjał rozwojowi żeglugi. Wysokie góry i wąskie doliny utrudniały transport lądowy, co skłaniało Norwegów do korzystania z morza. Brak przypływów morskich prowadził do zakładania portów z głęboką wodą, a liczne wyspy sprzyjały żegludze kabotażowej. Ponad 50% populacji Norwegii mieszka na wybrzeżu lub na małych wyspach. Znaczenie morza w historii Norwegii oraz floty handlowej jest szczególnie widoczne w najnowszych dziejach. Po odzyskaniu niepodległości w 1905 roku, Norwegia zainwestowała w rozwój konsulatów, co usprawniło działalność żeglugi i handlu morskiego. W latach 1905-1939 w rządach Norwegii urzędy premiera pełnili trzej armatorzy. Autor monografii stara się wypełnić lukę badawczą, mimo istniejących publikacji na ten temat. Przeprowadził szczegółową kwerendę w archiwach norweskich, polskich i angielskich, co pozwoliło na szeroką analizę. Wartość pracy podnoszą liczne diagramy, choć źródła nie są kompletne, a rejestry wejść i wyjść statków do portu gdańskiego zawierają błędy i braki.