Polska publicystyka emigracyjna po 1945 roku

Více o knize

Polska publicystyka emigracyjna, ograniczona do okresu „po 1945 roku”, to złożony temat badawczy, który doczekał się licznych opracowań dotyczących motywów, problemów, gatunków i twórców. Obecnie wciąż jesteśmy na etapie wyznaczania celów badawczych, zamiast dążyć do syntezy, która ułatwiłaby zrozumienie relacji między publicystyką emigracyjną a krajową, zwłaszcza w kontekście skomplikowanych losów pisarzy, takich jak Stanisław Mackiewicz czy Melchior Wańkowicz. Każdy element frazy „polska publicystyka emigracyjna” wymaga doprecyzowania. „Polska” odnosi się do twórczości Polaków na tematy polskie, tworzonej na emigracji. „Publicystyka” to forma pisarstwa wykraczająca poza informacje, zawierająca opinie i komentarze autorów uznawanych za ekspertów. Istotne pozostają kryteria wiarygodności nadawcy oraz reakcje odbiorców na treści publicystyczne, a także rodzaje mediów, w jakich się one ukazują. „Emigracyjna” dotyczy twórczości zarówno emigrantów, jak i krajowców publikujących w wydawnictwach emigracyjnych. Te konotacje stanowią jedynie początek rozważań nad interpretacją pojęcia, obejmującego miejsce twórczości, historię dziennikarstwa oraz zadania emigracji.