Adam Wielomski Knihy

Adama Wielomskiego nie trzeba nikomu przedstawiać. Konserwatyzm to kolejna pozycja książkowa tego wybitnego filozofa i historyka idei. Zawarł w niej historię konserwatyzmu europejskiego, jego nurty i postaci. To pierwsze w literaturze polskiej tak kompletne omówienie jednego z najciekawszych, a jednocześnie najmniej znanych kierunków myśli europejskiej. W niedługim czasie wydamy podobną prace, tyle że poświęconą amerykańskiej myśli konserwatywnej. Dla badania tego nurtu poważnym obciążeniem jest to, że mówimy tak o doktrynie konserwatywnej, jak również o postawie konserwatywnej, polegającej na obronie status quo. Pomieszanie sfery wartości z prostą postawą psychologiczną powoduje, że konserwatyzm staje się paradoksalny, niezrozumiały, gdyż jedni konserwatyści broniąc świata ideowego kultury Zachodu idą pod prąd współczesnej polityki i reagują przeciwko status quo; podczas gdy inni, broniąc status quo, ze wstrętem odrzucają idee konserwatywne jako burzycielskie i (kontr)rewolucyjne. Utarło się przekonanie, że konserwatyzm jest doktryną reakcyjną. Nie tylko w marksistowskim, pejoratywnym znaczeniu tego słowa, które możemy odstawić do lamusa historii propagandy politycznej. Konserwatyzm jest autentycznie reakcyjny, gdyż pojawia się jako reakcja na rewolucję polityczną, religijną, społeczną i kulturową. Nie znaczy to, że idee konserwatywne są poglądami w jakiś sposób nowymi, występującymi przeciwko panującym opiniom; przeciwnie, nowe są owe panujące, na podstawie których i w imię których uskuteczniono rewolucję. Świat ideowy konserwatyzmu jest prastary, gdyż stanowi wynik obserwacji i przemyśleń nad rzeczywistością, która została w wyniku rewolucji zniszczona, a przynajmniej została przez siły destrukcji poważnie zagrożona. Fragment książki

Rośliny stanowią 99,9% masy wszystkich organizmów żywych na Ziemi, a ich rola w ekosystemie jest często niedoceniana. Mimo edukacji ekologicznej, wegetacja bywa postrzegana jako element nieożywiony, a nie jako kluczowy uczestnik przyrody. Fitoremediacja, termin wywodzący się z greckiego „fito” (roślina) oraz łacińskiego „remedium” (oczyszczenie), odnosi się do technologii wykorzystujących rośliny do usuwania zanieczyszczeń z gleby i wody, takich jak metale, pestycydy i węglowodory. Książka omawia zastosowanie roślin w usuwaniu zanieczyszczeń nieorganicznych i organicznych, a także przedstawia źródła, charakterystykę i migrację zanieczyszczeń w środowisku gruntowym. Zawiera szczegółowy opis procesów pobierania i metabolizowania zanieczyszczeń przez rośliny, technik fitoremediacji oraz roślin zdolnych do akumulacji zanieczyszczeń. Porusza również kwestie wykorzystania roślin transgenicznych, mikroorganizmów i problem wzbogacania gleb zanieczyszczonych. Książka jest skierowana do studentów oraz specjalistów zajmujących się biologią, biotechnologią, ochroną środowiska, a także do pracowników samorządów i firm zajmujących się remediacją. Recenzenci podkreślają szeroki zakres tematyczny publikacji oraz jej interdyscyplinarny charakter.

W 1517 roku Marcin Luter wystąpił ze swymi 95 tezami, które przede wszystkim poddawały krytyce przekonanie, że można odkupić swe winy, a nawet osiągnąć zbawienie płacąc za nie brzęczącą monetą. Jednak współczesny czytelnik tez Lutra zauważy bez trudu, że niemiecki zakonnik zakwestionował też zakres władzy papieskiej. Jego zdaniem, papież ma władzę ograniczoną prawem kościelnym i w istocie rozciąga się ona tylko na to, co on sam postanowił — to może zmienić, odwołać, puścić w niepamięć lub potwierdzić. Papieżowi nie podlegają książęta ani biskupi, posłuszeństwo mu jest zbędne. Ponadto każdy chrześcijanin „ma udział we wszelkich darach Chrystusowych i kościelnych”, jest więc sam sobie papieżem. Trudno powiedzieć, czy Luter chciał rozbić jedność świata chrześcijańskiego, ale niewątpliwie zapoczątkował proces jej rozpadu. Czy zaś w czymkolwiek udało mu się poprawić ludzi, ich stosunek do siebie wzajem i do Boga — w świetle wiedzy, jaką dało nam pięć wieków dziejów cywilizacji od wystąpienia Lutra — jest pytaniem retorycznym.