Maciej Franz Pořadí knih

Maria Mazurkiewicz, która w 1929 roku złożyła na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie rękopis swojej rozprawy doktorskiej, pozostaje postacią tajemniczą. Jej biografia może być częściowo odtworzona poprzez losy rodziny Mazurkiewiczów z Jarosławia w II Rzeczypospolitej. Maria, choć urodziła się w Batiatyczach, młodość spędziła w Jarosławiu. Pochodziła z rodziny zajmującej się rolnictwem, a jej ojciec, Tomasz, był listonoszem, co zapewniało rodzinie utrzymanie. Nie ma jednak potwierdzenia, czy to ona podjęła studia we Lwowie, ale jeśli tak, to zapewne korzystała z pomocy stypendialnej. Innym możliwym tropem są losy rodziny Marcina i Antoniny Mazurkiewicz z Brzeżan, gdzie Marcin prowadził zakład budowlany, a Antonina zajmowała się dziećmi. Ich majątek i związki z Lwowem mogą wskazywać na powiązania z Marią. Niestety, brak dokumentacji dotyczącej przewodu doktorskiego uniemożliwia ostateczne wnioski na temat jej życia. Pewne jest, że Maria Mazurkiewicz była częścią młodej lwowskiej szkoły historycznej. II wojna światowa oraz represje totalitaryzmów odebrały im prawo do przyszłości. Dziś staramy się przywrócić Marię Mazurkiewicz i jej wkład w polską historiografię z niebytu, na który próbowano ją skazać.

Rękopis Bohdana Murija, poświęcony ostatnim latom życia byłego hetmana kozackiego Jana Wyhowskiego, ukończony w 1931 roku, stanowi ukoronowanie badań młodego historyka, ucznia profesora Stanisława Zakrzewskiego. Zarejestrowany pod pozycją Lp. 123/31, 4 lipca 1931 roku, tekst został sporządzony wyraźnym pismem długopisem, którego tusz, mimo upływu blisko stu lat, nie wyblakł. Pozyskany w wyniku kwerendy archiwalnej w 2018 roku, dokument ten jest dowodem unikalności badań prowadzonych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w okresie międzywojennym. Szkoła Zakrzewskiego, mimo że nie przetrwała wojny, pozostaje istotnym elementem polskiej kultury oraz tożsamości narodowej. Bohdan Murij, student i doktorant Uniwersytetu Jana Kazimierza, urodził się prawdopodobnie w Tarnopolu na początku XX wieku. Jego rodzina, z wyznania grekokatolickiego, była najprawdopodobniej ukraińska, choć część jej członków mogła się polonizować. W 1931 roku Józef Murij został przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego. Bohdan, syn Piotra Murija i Stefanii z domu Serediuk, miał dwie siostry. W czasie II wojny światowej rodzina przebywała w III Rzeszy, a w 1948 roku emigrowała do Kanady. O losach Bohdana wiadomo niewiele, lecz jego doktorat napisany w pięknej polszczyźnie, wolnej od rusycyzmów, z pewnością wzbogaci współczesną historiografię.

Pandemie, epidemie, choroby w życiu ludzi strefy Morza Bałtyckiego. Mare Integrans. Studia nad dziejami wybrzeży Morza Bałtyckiego - Maciej Franz, Zbigniew Pilarczyk

Podczas II wojny światowej przeprowadzono kilkadziesiąt dużych operacji inwazyjnych. Wybrzeża stały się polami zażartych bitew; pierwszą linią obrony przed nacierającymi siłami desantowymi. Żołnierze musieli niekiedy zdobywać plaże metr po metrze, ponosząc w walce ogromne straty. W nadmorski piasek wsiąkała krew dziesiątków tysięcy walczących. Maciej Franz opisuje wszystkie najważniejsze bitwy na plażach całego świata: planowany, ale nigdy nie zrealizowany desant wojsk niemieckich na Półwysep Helski w 1939 r., niemieckie lądowania w Skandynawii rok później, japońskie operacje desantowe na Pacyfiku i w Azji Południowo-Wschodniej czy wreszcie walki Armii Czerwonej i aliantów zachodnich podczas operacji desantowych w różnych częściach świata: w Europie, Azji, Afryce i na Pacyfiku. Sytuacja na brzegu była daleka od oczekiwanej. Nie tylko czołgi zostały rozbite, ale także oddziały piechoty zostały przygniecione ogniem przeciwnika. Walki na brzegu prowadzone były w dramatycznych warunkach, a przewaga wojsk niemieckich była ogromna. W tej sytuacji generał J.H. Roberts nakazał lądowanie żołnierzom Fusiliers Mont- Royal, którzy pełnili funkcję odwodu bojowego dla sił desantowych. O godzinie 7.00 znaleźli się na brzegu i natychmiast weszli do walki. Niestety także oni ponieśli ogromne straty, a ogień niemiecki nadal prowadzony był bardzo sprawnie. Szybko zorientowano się, że utrzymanie nawet tych pozycji, które udało się uzyskać w pierwszych chwilach desantu, będzie niemożliwe. (...)

Korespondencja hetmańska obejmująca okres od połowy XVII do połowy XVIII wieku, to bezcenne źródło do dziejów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Idea zebrania, opracowania, a następnie wydania listów pięciu hetmanów wywodzących się z rodziny Potockich herbu Pilawa, narodziła się jako odpowiedź na pojawiające się postulaty, niedostatecznego wykorzystania epistolografii w badaniach nad dziejami państwa polsko-litewskiego. Listy wytwarzane w otoczeniu kolejnych hetmanów koronnych, a kierowane do najważniejszych osób w państwie, stanowiły i stanowią doskonałe źródło pokazujące mechanizmy rządzenia państwem, kierowania armią, naświetlając jednocześnie wszelkie wady i zalety ówczesnej polityki. Źródła te rozproszone w wielu archiwach znajdujących się na terenie kilku krajów Europy, często nie dość znane, nie były wykorzystywane przez historyków, w sposób na jaki zasługują. Oddawana w ręce Czytelników seria „Listów hetmańskich rodu Potockich” będąca elementem serii MONUMENTA POLONIAE EPISTOLARIA http://dig.pl/index.php?s=wyniki&rodz;=8&id;=37 ma być próbą naprawienia tej sytuacji i wprowadzenia do szerokiego obiegu naukowego listów, które są świadkiem swoich czasów i dziś uzyskują ponownie okazję by przemówić. Listy hetmanów z rodziny Potockich wydane w ramach Serii MONUMENTA POLNIAE EPISTOLARIA

Burza nad Morzem Srodziemnym. Tom 5. Gdy Wlochow juz w tej wojnie nie bylo

Burza nad Morzem Srodziemnym. Tom 4. Aliancka ofensywa

Burza nad Morzem Śródziemnym. Tom III Walka do ostatniej kropli paliwa

Burza nad Morzem Srodziemnym. Tom II. Zmagania o panowanie na morzu