Antoni Czechow Knihy

Zaraz, zaraz... Wasylicz... Jakow Wasylicz... A to mi z głowy wyleciało! A takie niby zwykłe nazwisko! Coś jakby końskie... Kobylski? Nie, nie Kobylski. Chwileczkę... Czy nie Ogierski? I nie Ogierski... Pamiętam, że koński, ale jakie - ani rusz...

Opowiadania rosyjskiego pisarza Antoniego Czechowa należą do kanonu literatury światowej. Wybór zawiera dziewięć najbardziej znaczących opowiadań w twórczości pisarza: Śmierć urzędnika, Kameleon, Końskie nazwisko, Kapral Priszybiejew, Dzieciarnia, Chłopcy, Kasztanka, Łysek i Człowiek w futerale. Krótkie utwory wpisują się w nurt pozytywistyczny, a dokładniej realistyczny w literaturze. Widać w nich cechy charakterystyczne dla pisarstwa Czechowa jak liryzm i ironia, zaangażowanie społeczne i krytyka obyczajów oraz postaw w carskiej Rosji. Niezwykła jest narracja Czechowa potęgująca napięcie i rozładowująca je w zaskakującej myśli końcowej, nierzadko zawarta w jednym krótkim zdaniu. W opowiadaniach autor dotyka spraw codziennych, często banalnych, z pozoru zwyczajne zdarzenia, rozmowy, uzyskują wymiar egzystencjalny i satyryczny. Lektura w szkole średniej

Wybór fragmentów korespondencji i notatek klasyka literatury rosyjskiej, prozaika i dramaturga Antoniego Czechowa (1860–1904), dotyczących twórczości literackiej, m.in. kwestii stylu, emocji i konstruowania postaci oraz oczekiwań wobec czytelników.

Opowiadania Antona Czechowa to niepowtarzalne dzieła, które poruszają ważne tematy socjalne i psychologiczne. Cechuje je subtelne oddanie emocji bohaterów i niezwykła precyzja w opisie ich wnętrza. Często zawierają również ironiczne odniesienia do społeczeństwa oraz błyskotliwe komentarze na temat kondycji ludzkiej. Dzięki temu Czechow umiejętnie ukazuje różnice między warstwami społecznymi i obnaża hipokryzję i fałsz w relacjach międzyludzkich. Jego opowiadania są doskonałym przykładem mistrzowskiego pisarstwa, które przez wiele lat zachwyca czytelników na całym świecie.

Powieść przez niektórych uważana za największe dzieło Czechowa. W niewielkiej szpitalnej oficynie znajduje się sala nr 6 dla chorych umysłowo. Mieszka tam pięcioro ludzi, między innymi głuptak Mojsiejka i były egzekutor sądowy Iwan Dmitrycz Gromow. Czechow odwołuje się w tej powieści do stoickich założeń Marka Aureliusza i polemizuje z nimi. Na przykładzie bohaterów udowadnia, jak obłudne i niesprawiedliwe jest tłumaczenie ludzi, którym jest dobrze w życiu, że ci biedniejsi mają przynajmniej bogate życie wewnętrzne, że trzeba cieszyć się tym, co się ma i nie narzekać na swój los. A przecież szczęście należy się wszystkim. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Czechow należy do największych, ale też i do najbardziej kochanych twórców literackich Rosji. Potrafi zarówno rozśmieszyć, jak i rozczulić do łez. Precyzyjny w obserwacjach ironista, opisywał w swoich utworach problemy, z jakimi zmagało się społeczeństwo w carskiej Rosji. Bezpretensjonalne i pozornie lekkie w tonie opowiadania demaskują tak naprawdę najstraszliwsze cechy ludzkie; obnażając głupotę i hipokryzję, oddają również wszystkie obawy i lęki epoki. Pełne aluzji i niedopowiedzeń stanowią też często rodzaj aktu oskarżenia wobec ówczesnej polityki oraz ślepej służalczości aparatu państwowego. Jak się okazuje, po latach nie straciły nic na swojej aktualności, a Czechow jest tym, który wciąż nawołuje czytelnika, by nigdy nie tracił twarzy i nie wyrzekł się własnych kryteriów wolności i prawdy.

Jest rok 1880, do redakcji wydawnictwa zgłasza się mężczyzna z propozycją wydania kryminału. Redaktor jest początkowo niechętny, ale zasiada do lektury i odkrywa intrygę, której nie spodziewałby się po niepozornym gościu. Śledczy Siergiej Kamyszew poznaje młodą dziewczynę, córkę leśniczego, w której natychmiast się zakochuje i stara się zdobyć jej wdzięki. Nie zdaje sobie jednak sprawy z faktu, że dziewczyna prowadzi własną grę z innymi mężczyznami z okolicy. Niespodziewanie dla wszystkich, Oleńka wybiera podstarzałego rządcę Urbienina, pozbawiając Kamyszewa i pozostałych zalotników wszelkich złudzeń. Dziewczyna jednakże wydaje się niepewna swoich uczuć. Niestety, pewnego dnia w lesie dochodzi do tragedii... Choć Dramat na polowaniu w założeniu samego autora miał być parodią popularnych kryminałów, wyszła mu jednak świetna powieść gatunkowa. Znajdziemy tu przy tym doskonałe portrety psychologiczne i poruszający obraz rosyjskiego społeczeństwa.

Znakomicie uchwycona rzeczywistość carskiej Rosji, kraju, w którym ludzie zniewoleni są licznymi przepisami regulującymi najdrobniejsze aspekty ludzkiego życia gdzie drobny urzędnik umiera ze strachu przed człowiekiem wyższym rangą, od którego zależy jego kariera, a poszkodowany w wypadku może liczyć na pomoc przedstawiciela władzy tylko wówczas, jeśli sprawca jego nieszczęścia nie należy przypadkiem do elity urzędniczej.

Pewnego pięknego wieczoru nie mniej piękny Iwan Dymitricz Czerwiakow siedział w drugim rzędzie krzeseł i przez lornetkę oglądał 'Kornewilskie dzwony'. Patrzył i doznawał uczucia, jakby dotarł na szczyt szczęśliwości. Lecz nagle... W opowiadaniach często spotyka się to 'lecz nagle'. Autorzy mają rację: życie jest pełne takich zdarzeń!