Drawing from his extensive career in neurology, the author explores the multifaceted challenges within healthcare, addressing issues like research, creativity, and the patient-physician relationship. Each chapter delves into critical areas such as career development, wellness, and social factors like race, while also contemplating the future of medicine. Through a blend of personal experiences and professional insights, the book aims to illuminate pathways for improvement in the healthcare system.
Chrześcijanie, muzułmanie, hindusi stanowią dwie trzecie wszystkich
wierzących. Pozostałe 1,4 miliarda to wyznawcy buddyzmu, shinto, sikhizmu,
judaizmu, bahaizmu i rozmaitych religii ludowych. Łącznie 87% ludzkości wierzy
w jakąś siłę nadprzyrodzoną. Ta liczba robi wrażenie. Rozmaite grupy ludzi
nadają suwerennemu bóstwu imiona i przypisują mu najróżniejsze atrybuty.
Niektóre bóstwa są antropomorficzne, inne bardziej abstrakcyjne. W tradycjach
mistycznych głównych światowych religii – systemów wierzeń, które uznajemy za
duchowe – pojawia się wspólny wątek obecny w odmiennych i zdecydowanie
odległych kulturach: to idea, że niepoznawalny Bóg jest wszędzie i jest
wszystkim, również nami. Które sieci neuronowe w mózgu są najaktywniejsze, gdy
żarliwie się modlimy, błagamy Boga, śpiewamy w świątyni, zachwycamy się
biblijną historią, bronimy naszych religijnych przekonań lub robimy inne
rzeczy związane z naszą wiarą? A które nie wykazują aktywności? Co robi nasz
mózg, kiedy doświadczamy mistycznych lub transcendentnych przeżyć? Które
układy mózgowe uczestniczą w naszej religijności i duchowości? W jaki sposób
odczuwamy i przeżywamy to, co zdaje się wykraczać poza nas samych? Co jest
wspólne w doświadczeniu religijnym osób różnych wyznań? Ta książka jest
właśnie o tym, jak to wszystko się dzieje – jak mózg umożliwia ludziom bycie
istotami religijnymi i duchowymi.
Dlaczego „prawy” kojarzy się z dobrem, a „lewy” z podejrzanym? Co sprawia, że pozytywne emocje są „w uniesieniu”, a negatywne wywołują „zdołowanie”? Kenneth Heilman w swojej książce poszukuje odpowiedzi na te pytania dotyczące naszej orientacji przestrzennej. Dzieli dzieło na trzy części, koncentrując się na trzech osiach: lewo-prawo, góra-dół oraz przód-tył. Autor bada, jak mechanizmy orientacji w przestrzeni są związane z asymetrią i lateralizacją mózgu oraz preferencjami stronnych. W kontekście osi góra-dół zastanawia się, dlaczego pozytywne wartości kojarzymy z wyższą pozycją, a negatywne z niższą. Proponuje również oryginalne wyjaśnienie depresji, łącząc ją z biologicznym mechanizmem hibernacji u zwierząt. Przechodząc do osi przód-tył, omawia dążenie do obiektu i unikanie go, co prowadzi do kwestii nagrody i kary oraz emocji związanych z podejmowanymi działaniami. Heilman, zajmując się orientacją w przestrzeni, poszerza perspektywę, ukazując, jak mózg integruje różne aspekty funkcjonowania organizmu, takie jak preferencja ręki, odróżnianie stron oraz wartości i emocje.
