Universitas Pořadí knih

Twórczość Piotra Sommera zasługuje na kolejne lektury, lektury powrotne, w wydaniu osób, które zajmują się jego pisarstwem od lat, a także lektury pierwsze – ze strony czytelników, dopiero wciągających się w jego pisarstwo. […] Paradoksalny charakter tej twórczości polega właśnie na tym, że z pozoru prosta i komunikatywna, w nieomal każdym utworze zaprzecza temu wrażeniu. Jest przemyślnie, dyskretnie, delikatnie złożona. Sommer wywija się mocnym uchwytom, poniekąd zmuszając kolejnych interpretatorów do testowania przydatności propozycji zastanych. Jeśli mam słuszność, to Ulubione kawałki są książką, która przynosi wiele świetnych analiz, zwraca uwagę na niezauważane dotąd składniki rzemiosła (np. poetykę tytułów), wyrównuje zaległości […]. Jej ukazanie się uważam za szczęśliwą konieczność. Z recenzji prof. dr. hab. Piotra Śliwińskiego

Prezentowana publikacja podsumowuje doświadczenia w archeologii współczesności w Polsce oraz wskazuje przyszłe kierunki badań. Celem jest promowanie interdyscyplinarnej współpracy wokół dziedzictwa niedawnej przeszłości oraz inkluzywnego podejścia do nauki i koncepcji nauki obywatelskiej. Archeologia współczesności, koncentrująca się na kulturze materialnej ostatnich dziesięcioleci, ma potencjał, by stać się istotnym głosem w debatach współczesnej humanistyki, rozwijając swoją unikalną pozycję w badaniach nad przeszłością. Publikacja oferuje diagnozę tej dziedziny w Polsce na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat, ukazując kontekst jej rozwoju i przemian. Archeologia współczesności stara się zyskać uznanie wśród tradycyjnych działów archeologii, co czyni z determinacją i sukcesem. Autorzy, analizując minione dwie dekady, nakreślają przyszłe kierunki rozwoju tej dyscypliny. W literaturze anglojęzycznej archeologia współczesności obejmuje badania nad materialnymi pozostałościami XX i XXI wieku oraz przekształceniami krajobrazów kulturowych. Jej cele to odkrywanie, dokumentowanie i interpretacja śladów, aby zrozumieć różne aspekty życia i społeczeństwa z niedawnej przeszłości.

Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną...