„Żaden człowiek nie jest samotną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu” – ta fraza Johna Donne’a, użyta przez Ernesta Hemingwaya, doskonale oddaje istotę kinematografii narodowej, która nie istnieje w izolacji, lecz jako część globalnego kontynentu sztuki i kultury. Od XIX wieku, kino, w tym polskie, jest splecione z międzynarodowymi zależnościami ekonomicznymi, intelektualnymi, politycznymi i artystycznymi. Książka bada powojenne kino autorskie jako fragment tej złożonej całości, ze szczególnym uwzględnieniem filmowego modernizmu. Analizuje kształtowanie się modernistycznego dyskursu i instytucji w kontekście zarówno lokalnym, jak i międzynarodowym, a także estetyczne oraz filozoficzne konsekwencje tego paradygmatu w polskim kinie. Skupia się na późnej fazie modernizmu, obejmującej lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte, z wybitnymi przedstawicielami takimi jak Andrzej Żuławski, Tadeusz Konwicki czy Wojciech Jerzy Has. Tego rodzaju „utransnarodowienie” polskiego kina pozwala na świeże spojrzenie na znane postaci i zjawiska, ukazując ich miejsce w szerszym kontekście kulturowym.
