Wyszyński Robert Knihy

Książka stanowi opis lokalnej społeczności potomków Polaków przymusowo przesiedlonych w 1936 roku z terenów Ukraińskiej SSR do północnego Kazachstanu. Polscy spiecpieresieleńcy po upadku ZSRR, w sytuacji braku efektywnych działań polskich elit politycznych, podjęli różnorodne próby repatriacji w ramach nie tylko polskiego, lecz głównie rosyjskiego i niemieckiego systemu powrotu. Wielomilionowa skala i szeroki zakres geograficzny samego procesu dają autorowi podstawy do twierdzenia o odrębności socjologii powrotu do grupy własnej na tle innych kierunków migracyjnych. Never at Home. The Sociology of Returns to the Own Group After the Fall of the USSR on the Example of the Polish Community in Kazakhstan Settling Down in Russia, Germany and Poland Within Governmental Repatriation Systems The book describes the local community of the descendants of the Poles who, in 1936, were forced to relocate from the Ukrainian SSR to Northern Kazakhstan. After the fall of the USSR, when the Polish political elites did not take effective steps, the so-called Polish spiecpieresieleńcy made various attempts to repatriate not only within the Polish, but also Russian and German repatriation systems. The multimillion scale and the wide geographical range of the process itself give the author grounds for claiming that the sociology of returns to the own group against the background of other migration directions was clearly distinct.

Książka jest próbą opisu działań narodowotwórczych Białorusinów i Buriatów podejmowanych po upadku ZSRR. W jednym i drugim przypadku można mówić o późnym nacjonalizmie młodych, małych narodów. Obie grupy były poddane procesowi planowego wynaradawiania, prowadzonemu w ramach jednej, scentralizowanej polityki sowietyzacji, obie uległy zupełnej ateizacji na poziomie instytucjonalnym, obie doświadczyły ludobójstwa, przede wszystkim eksterminacji elit. Jednocześnie są to grupy odległe kulturowo i cywilizacyjnie – co daje szansę na zweryfikowanie koncepcji konstruktywistycznych i kulturowych w odniesieniu do narodu. Na przykładzie Białorusi można również zastanawiać się nad rolą państwa jako katalizatora procesu narodowotwórczego, traktowanego jako wypełnione treścią kulturową narzędzie elity oraz forma rozwoju i obrony kultury grupy.