Monografia opowiada historię zawodowych funkcjonariuszy partii komunistycznej w Warszawie oraz grup robotników, którzy dali się uwieść ideologii komunistycznej. Historia warszawskich komunistów ukazana jest przez pryzmat wydarzeń i spraw ogólnopolskich, dziejów KPP i Kominternu. Dzięki szerokiemu ujęciu i bogatej bazy źródłowej udaje się odpowiedzieć na kluczowe pytania stawiane we wstępie książki.
W celu zaprezentowania i rozpowszechnienia wśród Czytelników, do których Książka jest adresowana do specjalistów z zakresu zarządzania, naukowców i praktyków biznesu. Autorka, analizując poszczególne problemy nie ograniczyła się jedynie do publikacji zawartych w naukowych bazach danych, a korzystała także z raportów, opracowań, prac dyplomowych i doktorskich. Stojąc na stanowisku, że tak praktyczna nauka, jaką jest zarzadzanie nie może ignorować doświadczeń i refleksji tych, do których jest kierowana, sięgnęła też do innych źródeł wiedzy np. biografii, wspomnień. W książce Elżbieta Kowalczyk koncentruje się na problemie badawczy,: w jaki sposób ustalenia z obszaru psychologii przyczyniają się do doskonalenia negocjacji wykorzystywanych w praktyce i nauce o zarządzaniu i jakości?
Publikacja jest próbą usystematyzowania i sklasyfikowania grupy średniowiecznych rękojeści antropomorficznych pozyskiwanych głównie w trakcie prac wykopaliskowych prowadzonych w Europie Zachodniej i Środkowej wraz z północnymi Włochami, Wyspami Brytyjskimi, Skandynawią i południowo-wschodnią strefą nadbałtycką. Autorka zebrała ponad 160 egzemplarzy takich rękojeści noży (w tym 12 z Polski), szpil używanych do układania włosów oraz łyżeczek do czyszczenia uszu. Są to pojedyncze i podwójne przedstawienia całych, stojących postaci ludzkich, trzymających najczęściej różnego typu rekwizyty (sokoły, psy, książki, atrybuty świętych i inne), które pozwoliły na wydzielenie sześciu typów przedstawień, podzielonych na mniejsze jednostki. Aby zrealizować podjęty cel, autorka omówiła rękojeści pod względem budowy, surowca, produkcji i poziomu artystycznego, miejsc pozyskania, symboliki przedstawień oraz użytkowników.
Wojna stoczona z sowiecką Rosją w latach 19191920 przeszła do pamięci Polaków jako jedno z najważniejszych wydarzeń w historii narodu. Dzisiaj wydaje się, że dobrze znamy przebieg działań na rozległym teatrze wojny z bolszewikami. Jednak okazuje się, że konflikt polsko-sowiecki 1920 r. tylko pozornie jest dobrze opisany przez historyków. Mimo że bezpośrednio wzięły w nim udział dwie strony, to miał on odbicie w polityce zarówno krajów europejskich, jak i Stanów Zjednoczonych. Jeśli więc potraktujemy wojnę polsko-bolszewicką globalnie, przyjrzymy się konfliktowi z różnych perspektyw, otworzy się przed nami obszar tematów niezbadanych. Okazuje się, że historycy zrobili bardzo dużo, ale jeszcze nie wszystko.
Niniejsze opracowanie jest kontynuacją badań autorki nad dziejami granicy mazowiecko–krzyżackiej, tym razem między Pisą a źródłami Biebrzy. Jego podstawą są źródła pisane, materialne, toponomastyczne i kartograficzne. Umożliwiły one zweryfikowanie dotychczasowych poglądów na badane zagadnienie i ustalenie, że czynniki kształtujące ten odcinek granicy były bardziej złożone niż to dotąd przyjmowano w literaturze przedmiotu.