red. Arnold Kłonczyński Knihy

Román Rybí krev pokračuje v linii venkovských próz Jiřího Hájíčka a zavádí nás na jihočeský venkov přelomu 80. a 90. let 20. století. Hana se po patnácti letech v cizině vrací do polozatopené vesničky na břehu Vltavy, kde vyrůstala a snila o manželství a učitelství. Realita je však jiná; na vylidněné návsi je sama. Přesto se odváží podívat zpět a klást si otázky o svém životě a o lidech, kteří jí kdysi byli blízcí. Po čtyřicítce touží po uspořádání vlastních myšlenek a uzavření starých záležitostí, což se projevuje v setkáních s otcem, bratrem a kamarádkami z dětství. Po úspěšném románu Selský baroko autor zkoumá českou vesnici dále. Rybí krev je příběhem rozpadu rodiny a vesnice v nových společenských podmínkách. Téma vysidlování a bourání obcí kvůli výstavbě jaderných elektráren je aktuální i dnes, kdy je nejistý osud dalších vesnic, například v souvislosti s těžebními limity v severních Čechách. Rybí krev však není jen „zeleným románem“, ale především poutavým lidským příběhem tří kamarádek, jejichž osudy se rozprášily do světa. Silně se v něm ozývá touha po rodinné soudržnosti, lásce a odpuštění.

Kontakty pomiędzy Polską a państwami skandynawskimi od dekad cieszą się zainteresowaniem historyków reprezentujących różne ośrodki akademickie. Już w 1977 r. ukazała się książka Kazimierza Ślaskiego pt. Tysiąclecie polsko- skandynawskich stosunków kulturalnych, w której zebrano dotychczasowy dorobek historiografii w tym zakresie. Synteza ta wskazała, jak wiele obszarów wymaga bliższego poznania. W kolejnych latach powstawały prace, które poszerzały wiedzę na temat relacji polsko-skandynawskich w dziedzinie wymiany gospodarczej, stosunków politycznych i kontaktów kulturalnych ze wskazaniem na rolę wybitnych osobowości łączących Polskę i kraje skandynawskie na przestrzeni wieków. Znaczącą rolę odegrał w tych badaniach Instytut Polsko- Skandynawski, który powstał w Kopenhadze w 1985 r. Energicznie kierowany przez prof. Eugeniusza S. Kruszewskiego wydaje monografie, periodyk naukowy Rocznik Instytutu Polsko-Skandynawskiego i organizuje seminaria naukowe będące forum dyskusji naukowych dotyczących, nierzadko skomplikowanych, kontaktów Polski z krajami Północy. Podobną rolę pełnią badacze związani z Uniwersytetem Gdańskim, którzy kontynuując zapoczątkowane przez prof. Jana Szymańskiego1 spotkania naukowe, starają się stwarzać przestrzeń do cyklicznych spotkań historyków zajmujących się tą tematyką. Zarówno Instytut Polsko-Skandynawski, jak i Uniwersytet Gdański łączą osoby z nimi związane, dlatego kolejne spotkania historyków były współorganizowane przez obie instytucje. Pierwsze z nich odbyło się 21 września 2015 r. w Gdańsku z okazji 30-lecia Instytutu Polsko-Skandynawskiego2. Spotkania te kontynuowano w następnych latach. Drugie pod hasłem Skandynawia Polska. Ludzie, polityka, gospodarka i kultura miało miejsce 24 listopada 2017 r., zaś w 2019 r. historycy spotkali się w Gdańsku po raz trzeci. Odbyła się wówczas konferencja Polsko-skandynawskie stosunki kulturalne, naukowe i polityczne od XVI do XX wieku. Organizowane spotkania mają na celu przedstawienie aktualnego stanu badań w odniesieniu do relacji polsko-skandynawskich w ujęciu historycznym oraz dyskusję nad nowymi perspektywami badawczymi w zakresie tych relacji. Na niniejszą publikację składają się artykuły, które były prezentowane i dyskutowane podczas ostatniego z wymienionych spotkań. - fragment Wstępu