Claudia de Breij Knihy

Proslulý román z období druhé světové války a těsně po ní představuje příběh Trafikanta Osewoudta, který se na popud svého mužnějšího dvojníka Dorbecka zapojí do odboje. Po osvobození však zjistí, že je obviněn z kolaborace. Autor zkoumá téma žití v „sadistickém univerzu“, kde je obtížné porozumět světu a lidem kolem nás, což často vede k osudovým zvratům. Tento motiv se objevuje i v jiném románu, který se chystá k vydání. Příběh se odehrává v konspirativním prostředí odboje, kde účastníci nemají přehled o širších souvislostech svého jednání a z bezpečnostních důvodů je ani znát nesmějí. V anonymním světě krycích jmen se identita jednotlivce zamlžuje. Je Dorbeck skutečný, nebo jen Osewoudtova fantazie? Klíčovou roli v rozuzlení hraje snímek, který je třeba vyvolat. Damoklův meč, symbolizující hrozbu pro Osewoudta, se zde proměňuje v temnou komoru, kde se odhalují pravdy, které by jinak zůstaly skryté. Kniha je doplněna textem Milana Kundery, který nese název Hermans aneb antidějiny.

Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. 0Het is een nieuwe Leuchtturm, zo?n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. 0De bladzijden leeg, het omslag geel. "Waarom niet oranje?" vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik.0Met 'Amalia' zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. 0De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school. Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij.0Het boek bevat foto?s uit het privéarchief van de prinses.

Summary: Claudia de Breij schrijft. Over dingen die fijn zijn, en over dingen diedat niet zijn, maar waar - door erover te schrijven - toch nog iets van te maken valt. Over vakanties van vroeger, en dat die jaren duurden. Over neven, zwagers en ooms, en hoe vertederend bezweet die zijn als ze op je bruiloft om half twaalf eindelijk de dansvloer op durven. Over vreemd- en over doodgaan. Over waarom ze houdt van het koningshuis, en van Mart Smeets, en waarom Harry Mulisch eigenlijk een lief klein grijs pluizenbolletje is. Over waarom Neil Diamond cool is, en Kerst wél gezellig, en het leven, al met al, sorry voor het woord, toch wel heel fijn. Onder het motto 'We zijn er nu toch, dus laten we er dan ook maar wat van maken', is Dingen die fijn zijn een onweerstaanbaar optimistisch boek voor deze sombere tijden.

Dat ik ooit een boek zou schrijven over zwangerschap leek me een jaar geleden nog even waarschijnlijk als dat Daphne Deckers een boek zou schrijven over de agrarische toepassingen van de rupsband in Litouwen. Praten over zwangerschapsverschijnselen vond ik wijvengezeik. Woorden als "voedingsbeha" en "zoogkompressen" kon ik alleen maar uitspreken als ik Adolf Hitler nadeed. Nu met oorlogsverklaring aan Beatrijs Smulders! Ik ben namelijk een reservevrouw. Als alle vrouwen op zijn, dan bel je mij. Mijn beste vrienden zijn mannen, ik haat winkelen en hou van praten over het ontstaan van het heelal, de nieuwe Volvo XC70 en de lippen van Angelina Jolie. En toch ben ik de aangewezen vrouw om jou door deze negen maanden heen te slepen. Want ik weet hoe het is. En mijn ervaring is dat je daar het meeste aan hebt. In Krijg nou tieten staan de verhalen van een vriendin die je zelfvertrouwen kan geven, alleen al vanwege dit simpele feit: een kind krijgen is geen kattepis. Maar als ik het kan, kan jij het zeker.

Een jaar lang trok Claudia de Breij zich terug om te werken aan de oudejaarsconference, een mijlpaal in haar carrière. Het lastige is: je kunt een jaar niet vooraf onderzoeken dus deed ze wat ze meestal doet als ze aan een voorstelling werkt: ze maakte opschrijfboekjes vol knipsels en aantekeningen, om te kijken of er grappen in zaten en verbanden ontstonden. Maar ze wilde meer weten, vooral over de vluchtelingencrisis, een van de belangrijkste en dringendste tekenen van onze tijd. Erover lezen is één ding, maar ze wilde ernaartoe. De route reizen van de vluchteling die naar Nederland komt, maar dan in omgekeerde volgorde. Het bracht haar naar het azc in het voormalig Militair Hospitaal in haar eigen Utrecht, via de gezinslocatie voor asielzoekers in Katwijk, naar de grens van Griekenland en Macedonië, en de tentenkampen in Libanon. Het leverde niet alleen een schitterende conference op, maar ook een serie ontroerende en soms grappige verhalen over een reis die haar de ogen opende - niet alleen voor andere mensen en andere landen, maar vooral voor het grootse leven in dit kleine land. Claudia de Breij (1975) maakte tot nu toe zeven succesvolle theatervoorstellingen, waarvan Hete vrede de Poelifinario ontving. Haar meest recente boek, Neem een geit, verkocht tot nu toe ruim 100.000 exemplaren en werd genomineerd voor de NS Publieksprijs. In 2016 ontving ze uit handen van Herman van Veen, die kreeg van Wim Kan, de Louis Davidsring.