Martine Woudt Knihy

"Brave, rebellious and passionate ... Yazbek is no ordinary Syrian dissident." --Financial Times "The Syrian writer Samar Yazbek evokes the horror of civil war with gripping lucidity." --Le Monde Rima, a young girl from Damascus, longs to walk, to be free to follow the will of her feet, but instead is perpetually constrained. Rima finds refuge in a fantasy world full of colored crayons, secret planets, and The Little Prince, reciting passages of the Qur'an like a mantra as everything and everyone around her is blown to bits. Since Rima hardly ever speaks, people think she's crazy, but she is no fool--the madness is in the battered city around her. One day while taking a bus through Damascus, a soldier opens fire and her mother is killed. Rima, wounded, is taken to a military hospital before her brother leads her to the besieged area of Ghouta--where, between bombings, she writes her story. In Planet of Clay, Samar Yazbek offers a surreal depiction of the horrors taking place in Syria, in vivid and poetic language and with a sharp eye for detail and beauty.

Kdo jiný by měl ctít listovní tajemství než pošťáci? Jenže mladý pošťák Bilodo je natolik ostýchavý, že si povídá sotva se svou zlatou rybkou. Aby se dostal k lidem blíž, potají otevírá jejich dopisy. Vše se pro něj změní, když si přečte první dopis psaný v haiku. Milostné korespondenci mezi guadalupskou dívkou Ségolene a výstředním intelektuálem Gastonem propadne natolik, že když po čase Gastona srazí auto, pokusí se jej nahradit... Poetický román o lásce a záhadách lidské identity.

Hélènes overzichtelijke leven draait om haar man, haar kinderen en haar kleinkinderen. Ze is een voorbeeldige echtgenote, een perfecte vrouw. Tot ze op een zomerse dag in een impulsieve bui ingaat op de avances van een vreemdeling. Hélènes overspel eindigt in een nachtmerrie wanneer haar minnaar in bed een hartaanval krijgt en overlijdt. Ze vlucht en besluit deze misstap direct te vergeten en er nooit met iemand over te praten. Maar nog diezelfde avond komt ze erachter dat ze in alle paniek haar handtas in zijn appartement heeft laten staan. Geconfronteerd met een duivels dilemma gaat Hélène tot het uiterste om de waarheid te verhullen.

"Echt, het woord 'islamofobie' is slecht gekozen als daarmee de haat wordt bedoeld die bepaalde idioten tegen moslims koesteren. En het is niet alleen slecht gekozen, het is ook gevaarlijk. [...] De strijd tegen racisme richt zich tegen alle vormen van racisme, maar waartegen is de strijd tegen islamofobie gericht? Tegen de kritiek op een godsdienst of tegen de afschuw van zijn beoefenaars, omdat ze van buitenlandse afkomst zijn?" Charb, vanaf 1992 een van de pijlers van <i>Charlie Hebdo</i> en een fervent voorvechter van gelijke rechten, getuigt van zijn ongerustheid over het feit dat hij de strijd tegen racisme verdrongen ziet worden door een strijd voor de bescherming en de promotie van een godsdienst. De term 'islamofobie' suggereert immers dat het erger is om de islam - dat wil zeggen, een manier van denken die op zich prima aanvechtbaar is - te verafschuwen dan moslims. Maar kritiek hebben op een godsdienst is geen misdrijf, terwijl iemand discrimineren op grond van zijn religieuze afkomst dat ontegenzeglijk wel is. Dit essay laat goed zien dat zowel racisten als radicale islamisten, demagogische politici en luie journalisten met het woord 'islamofobie' prima uit de voeten kunnen.