Publikace, jejíž autoři M. Dufková, L. Suková, J. Łapott a I. Mrázek si ve svých článcích všímají geografického a geologického zázemí, kulturního a historického dědictví, jež dnešku odkazuje Sahara, od nejstarších dob (archeologické nálezy, pravěké malby a rytiny) až po současnost. Zvláštním fenoménem je i studie J.Kanderta věnovaná dálkovému transsaharskému obchodu.
Książka ta to interdyscyplinarna antologia prezentująca wyniki badań prawie wszystkich polskich badaczy zajmujących się kulturą Dogonów. Jest studium odsłaniającym różne aspekty tej kultury w szerszym tematycznie i metodologicznie ujęciu. Są to bowiem prace etnologów, antropologów kultury, archeologów i muzealników, a więc każdorazowo odsłaniają różne jej aspekty – zarówno materialne, jak i niematerialne: nie tylko artefakty, lecz ich głębokie zakotwiczenie w systemie filozoficznym i obyczajowości Dogonów żyjących w specyficznym, trudnym przyrodniczo środowisku, nieułatwiającym codziennej egzystencji. Zasiadając do lektury kolejnych rozdziałów pracy, wydawać by się mogło, iż rozpoczynamy od oglądu zewnętrznych cech kultury – owych artefaktów: garncarstwa i tkactwa. Tymczasem musimy zagłębić się nieuchronnie w jej warstwę filozoficzną. Szybko przekonujemy się o tym, że nieożywione przedmioty wyposażone są wręcz w aspekty mityczne. W życiu codziennym Dogonów ważne są symbole i ich interpretacja, znaki graficzne i ich sens. Wszystko ma bowiem swoje głębokie uzasadnienie: dlaczego to kobieta jest prządką, a tkać i szyć mogą tylko mężczyźni; dlaczego kobieta lepi garnki i warzy piwo z prosa, które jest napojem mężczyzn; dlaczego i jak siła życiowa nyama wiąże się w sposób specyficzny z różnymi grupami społecznymi. Fragment recenzji dr hab. Małgorzaty Szupejko
W czasach, kiedy globalizacja wkracza do każdego zakątka ziemi, trudno wyobrazić sobie pewną grupę społeczną całkowicie odizolowaną od reszty świata, pozbawioną wpływów zewnętrznych. Fakt ten nie umknął uwadze etnologów, którzy kładą coraz większy akcent na historyczny wymiar rzeczywistości kulturowej. Niemały wpływ na tego rodzaju podejście ma antropologia dynamiczna sformułowana przez Georges’a Balandiera, określająca kulturę jako rzeczywistość w ciągłym ruchu. Koncepcja ta czerpie z prac Rogera Bastide’a, który ukazywał stałą restrukturyzację zjawisk kulturowych. Praca Jacka Łapotta wpisuje się świetnie w ten nowoczesny trend badań etnologicznych. dr hab. Jacek Jan Pawlik prof. UWM fragment recenzji wydawniczej