Władza liter

Více o knize

Nauka pisania i czytania w II RP miała na celu modernizację i emancypację klas niewykształconych oraz tworzenie zestandaryzowanej kultury narodowej. Analfabetyzm postrzegano jako zagrożenie dla życia społecznego, a słowo pisane kojarzono z cywilizacją i partycypacją w życiu publicznym. W książce analizowane są przekonania przetwarzane i parodiowane przez polską awangardę, zwłaszcza warszawskich futurystów. Jak awangardowe eksperymenty z pisaniem automatycznym odnosiły się do ówczesnych dyskursów psychologicznych i grafologicznych? Dlaczego ortograficzne wybryki futurystów wywoływały panikę moralną i jakie miały miejsce w kontekście polityki językowej? Jakie znaczenie miały projekty eugeniczne II RP w kwestii analfabetyzmu dla sztuki? Młodość, postęp i demokratyzacja kultury były dla awangardy związane z niszczeniem słowa drukowanego. Polska awangarda dostrzegała konsekwencje kulturowe starych i nowych mediów oraz zadawała pytania o wpływ przemiany praktyk komunikacyjnych na społeczeństwo. Krytyka kultury prowadziła przez krytykę języka, a ta przez krytykę mediów. Publikacja ukazuje złożoność polskiego międzywojnia jako epoki wymagającej i pełnej nowych nadziei.