Anna Sawicka-Chrapkowicz Knihy

"Jeśli Mama jest rozchwiana, świat jest rozchwiany. Jeśli Mama nie jest szczęśliwa, nikt nie jest szczęśliwy. Jeśli Tata budzi strach, świat budzi strach. Jeśli Mama jest zdezorganizowana – czuję, że świat wariuje". Wszystkie dzieci potrzebują regulacji emocjonalnej ze strony rodziców. Zwłaszcza w przypadku silnych emocji, takich, jak wściekłość, frustracja, stres czy lęk. Rolą rodzica jest to, by wysłuchać dziecko, pomóc mu zrozumieć oraz opanować własne uczucia. Co jednak, jeśli tej równowagi emocjonalnej brakuje samym rodzicom? Jeśli to oni nie radzą sobie z własnymi uczuciami? Rodzice zaabsorbowani własnymi sprawami nie są w stanie skutecznie zająć się potrzebami relacyjnymi i emocjonalnymi swojego dziecka. Nie chodzi tu o przejściowe trudności, które mają miejsce w każdej rodzinie. Problematyczna jest sytuacja, kiedy dzieje się to przez większość czasu, a zachowania rodzica przerażają, zawstydzają lub poniżają dziecko, burzą jego poczucie bezpieczeństwa, wprowadzają chaos, niszczą poczucie własnej wartości.

Życie pisze najbardziej ekscytujące historie Alina, twardo stąpająca po ziemi realistka i matka 10-letniego Franka, świętuje swój rozwód w jednym z toruńskich klubów. Między kolejnymi toastami za wolność poznaje Gabriela, przystojnego dziennikarza motoryzacyjnego, którego hulaszczy tryb życia szczegółowo opisują wszystkie portale plotkarskie. Już od pierwszego tańca zaczyna między nimi iskrzyć, jednak Ali nie ma zamiaru stać się kolejną przygodą na jedną noc oraz sensacją dla tabloidów, dlatego decyduje się na samotny powrót do domu. Przypadek sprawia, że następnego dnia znów wpada na dziennikarza i tym razem nie potrafi oprzeć się jego urokowi. Para zaczyna się spotykać, a każda kolejna randka obfituje w coraz to gorętsze zbliżenia. Mimo że niczego sobie nie obiecywali, oboje na swój sposób zaczynają angażować się w tę relację… Czy z tego może wyjść coś dobrego? „Pan dziennikarz” to lekka opowieść erotyczna z piernikiem w tle. Historia okraszona zabawnymi dialogami, która wywołuje uśmiech i… rumieńce na twarzy!

Dzieci, które doświadczyły przemocy fizycznej lub psychicznej, doznały bolesnego odrzucenia czy wielokrotnie zmieniały środowisko opiekuńcze, często wymagają specjalistycznego wsparcia. Wczesna trauma może mieć druzgocący wpływ na rozwój przywiązania, przyczyniając się do powstania jego pozabezpieczanego, zdezorganizowanego stylu. Nie da się odwrócić trudnych zdarzeń, ale można sprawić, by pozostawione przez nie blizny były mniej bolesne i miały mniejszy wpływ na dorosłe życie. W tym praktycznym poradniku autor wyjaśnia, jak sprawować opiekę nad dziećmi i młodzieżą ze zdezorganizowanym stylem przywiązania, zmagającymi się w związku z tym z trudnościami społecznymi, emocjonalnymi i behawioralnymi. Przedstawiony model pracy łączy założenia teorii przywiązania, wiedzę o traumie i podejście mentalizowania z najnowszymi wynikami badań z dziedziny neuronauki. Koncentrując się na znaczeniu więzi interpersonalnych, książka wyposaża czytelnika w umiejętności pozwalające sprawować skuteczną, trwałą i co najważniejsze empatyczną opiekę nad najbardziej podatnymi na zranienie, skrzywdzonymi dziećmi. Rozwija praktyczne kompetencje niezbędne do stworzenia opiekuńczego, bezpiecznego środowiska wspierającego zarówno dzieci, jak i ich opiekunów. Książka stanowi cenne źródło praktycznych informacji dla osób sprawujących opiekę nad dziećmi, które doświadczyły traumy, przemocy czy zaniedbania w tym dla opiekunów zastępczych, rodziców adopcyjnych, pracowników ośrodków opiekuńczo-wychowawczych, pedagogów, psychologów i terapeutów.

Ludzie, którzy potrzebują najwięcej akceptacji, dostają jej najmniej, a ludzie, którzy potrzebują najmniej akceptacji, dostają jej najwięcej. Wayne W. Dyer Dzieci powinny wzrastać w miłości, w poczuciu, że są akceptowane i szanowane, że są wyjątkowe takie, jakie są. Zapewnienie przez rodziców odpowiednich wzorców zachowań oraz wsparcia, konieczne jest do utrwalenia pozytywnych postaw. To daje im siłę, umiejętność radzenia sobie z trudnościami, stabilne poczucie własnej wartości. Dzieci z niską samooceną, czują się nieważne, nie lubią siebie, wciąż mają poczucie, że nie są „wystarczająco dobre”, są samokrytyczne, nieustannie spodziewają się kolejnych porażek lub rozczarowań. Dzieci, które są odpychane, zawstydzane, krytykowane, którym daje się odczuć, że są niechciane lub niepotrzebne - rozwijają w sobie szereg toksycznych, destrukcyjnych zachowań. Pozwalają się źle traktować, uważając, że nie zasługują na nic lepszego lub gnębią innych, ponieważ czują się bezwartościowe. Unikają konfrontacji, zaniżają znaczenie własnych osiągnięć, wycofują się z zamierzonych działań. Mogą być też bardziej podatne na zaburzenia psychiczne, w tym depresję